Schommelbankje

Ik heb een schommelbankje, ik ben zo blij. Een schommelbankje op mijn veranda.

Ik heb ook zomerzon en witte rozen op de patio. Daar scharrelen alweer nieuwe babypoesjes  rond en ook een enge zwerfhond die de kinderen gelokt hebben en die eruitziet alsof hij elk moment kan omvallen van schonkigheid. Opa en oma zijn ook op bezoek, wel drie weken, en zitten onder de parasol met kussentjes, hapjes en drankjes. We lijken wel zo’n Spaans gezin met overal de oma erbij. Opa is over de negentig, steeds valt hij zomaar even in slaap. We geven hem een hoed en een wandelstok.

Kilo’s aardappels

Ik kook kilo’s aardappels want dat is opa zo gewend. En oma wil de hele tijd eitjes eten. Eten, afwassen, eten, afwassen. Opa moet naar de tandarts en oma naar de kapper. En daar is alweer de poepauto voor de sceptic tank.
Maar daar is ook het schommelbankje, zomaar ineens staat het tegen de gele muur voor mijn schrijfkamer, als een net-uitgepakt cadeautje.
Houten steigers die uitmonden in de zee, het stoepje bij de deur, een strand zonder mensen erop. En een schommelbankje, dat wilde ik altijd al het liefst. Blauw en van riet. Deze is groen en van metaal en hij is perfect.
En daar zit ik dan te schommelen en alles is goed.