Bobbeltjespapier

‘Ik pak je in in bobbeltjespapier,’ zeg ik tegen Dunya.

Ze is weer eens gevallen en zit op de grond keihard te huilen. En ze was nog wel zo vrolijk aan het rondhuppelen met haar nieuwe rode grotemensenrugzak op haar rug. ‘Ik ga op reis, ik ga op reiheis!’
Een beetje erg wild huppelen eigenlijk, een steeds woestere indianendans. Totdat ze struikelde over een andere rugzak van een van haar zusjes en tegen de muur knalde. Een kamer verderop hoorde ik de bonk nog.
‘Het is precies op die andere bult van gisteren,’  snikt ze.
‘Nee, ernaast.’  Haar hoofd lijkt wel een maanlandschap.
En terwijl ik haar stevig omhels, zeg ik het. ‘Je weet wel, van dat bobbeltjespapier voor breekbare pakjes. Daar rol ik je helemaal in van top tot teen.’
Even lijkt Dunya er serieus over na te denken. Dan veegt ze haar tranen weg en schudt haar hoofd. ‘Als je me niet vrijlaat, kan ik je ook geen zoenen geven,’  zegt ze wijs. En daar gaat ze alweer – op naar het volgende avontuur.