Enjoy!

‘Ik wil zo graag origineel zijn,’  klaag ik tegen Ilco. ‘Dat kan niet,’  zegt hij beslist, ‘niet op Bali.’

De ligstoel van waaruit je de zon in de zee kunt zien ondergaan en welke cocktail je daarbij kunt drinken. Het mooiste tempeltje en vanuit welke hoek  je dat het best kunt fotograferen. De fijnste boedha-schilderijen en in welke gallerie je die kunt kopen. Ter plekke geplukte en gebrande koffie. Watervallen en hete bronnen. Dolfijnen. Ze zijn allemaal beschikbaar, bewegwijzerd, opgenomen in diverse combi-tours en alleen maar een klein beetje duur. De wegen in Bali zijn bezaaid met auto’s die in een lange rij van het ene mooie uitzichtpunt naar het volgende boetiekje van boedhistische pafernalia leiden. En aan het einde van de dag wacht een hard lachende boedha bij het gelijknamige hotel, waar (lezen wij allen in de Lonely Planet) het boek Eat Prey Love is geschreven.

Iets dat resort heet

Het dilemma van alle reizigers, vrees ik: je wilt alles meemaken en tegelijkertijd het gevoel hebben dat je Columbus zelf bent. Je wilt verrast worden – of in ieder geval bevestigd in je hooggespannen verwachtingen. Want dit is Bali, de naam alleen al klinkt magisch. ENJOY. Het woord ligt iedereen op de lippen bestorven. ‘Enjoy your reading’  zegt de lachende boedha tegen Bloem, die zit te lezen. Als ze tien  minuten later niet meer leest, zegt hij in het voorbijgaan: ‘Enjoy your time.’  En als hij haar vervolgens een drankje brengt…
Enjoy. Ilco is er goed in. Die racet met de surfers door de golven en zit daarna gewoon met een biertje in de ene hand en zijn camera in de andere klaar voor de zonsondergang. Ook de meiden hebben er geen problemen mee. Die zeggen: ‘Yes, een zwembad! Een pingpongtafel!’ – terwijl ik als een verwend en blase tutje in de huurauto zit te mopperen dat ik niet in iets wil gaan slapen dat ‘resort’  heet.
Ik kan veel van mijn gezin leren.

Eat, pray, love

En natuurlijk zijn er ook hier rafelrandjes, dingen die authentiek zijn tegen de klippen op. Alleen al het bidden en het offeren. Ik ben nog nooit eerder in een hindoeistisch land geweest en het fascineert me enorm hoe iedereen overal in de weer is met wierrook en offerbakjes. Op elke hoge rotspunt, voor iedere ingang (zelfs bij het resort) liggen die bakjes met bloemblaadjes, snoepjes en fruit voor de goden. Steeds worden ze ververst door innig prevelende hindoes. Iedereen offert, iedereen gelooft.
En als ik in alle vroegte het resort uitvlucht, over het grauwe vulkaanzand, verandert dat maar een paar honderd meter verderop van keurig aangeharkt in bezaaid met afval, kippen en honden. En daar komen de vissersboten binnen, met teilen vol sardines aan boord. Blote kindertjes duiken eropaf, vrouwen duwen me ruw opzij op weg naar de vangst. Niemand vraagt: ‘Massage? Boat trip? Sarong?’ Nee, ze verdringen zich rond de kleine hutjes waar vuurtjes branden voor de rijst: het ontbijt voor de vissers. Ik ben hier net zo weinig welkom als de sarongverkopers bij ons resort verderop.
In een hoekje sta ik te kijken hoe de opkomende zon alles oranje en dus mooi maakt, zelfs al het afval in de branding. Die enorme berg glinsterende visjes. De pezige vissers zelf, die de goden danken voor hun vangst. Eat, pray, love.
Enjoy, zeg ik zachtjes tegen mezelf. Enjoy.