Kristal

Dat alles altijd maar weer voorbijgaat. Vakanties. Huizen. Levens. Daar kan ik soms zo moedeloos van worden.

Zo zit je nog maanden en maanden je te verheugen op een reis, en zo sta je alweer je familie uit te zwaaien omdat die reis is afgelopen. Het is om te huilen, en dat doe ik dan ook, in mijn eentje in het vliegtuig naar Nederland.
En daar tref ik mijn moeder in het tehuis en het is alsof ze nooit ergens anders heeft gewoond dan hier, omringd door enorm lieve mensen  – die ook al doen alsof ze haar al tig jaar kennen.

Rijk gevulde tafels

Maar ze kennen haar helemaal niet! Zij denken dat deze warrelige dame met haar stok die nog niet eens voor zichzelf een fatsoenlijk eitje kan bakken (en dat ook helemaal niet wil) mijn moeder is. Wat weten ze ervan? Van de vrouw die beroemd was om haar high teas en haar rijk gevulde eettafels. Die kalkoenen vulde met kerstmis  en met sinterklaas speculaas bakte voor de hele buurt. Bakplaten vol. Trommelkoeken en kipsalade en knoflookaardappeltjes uit de oven in een tijd dat niemand nog iets anders met een aardappel deed dan koken. Mijn moeders tafels vol met eten waren beroemd. Nog steeds kom ik af en toe vrienden van vroeger tegen die daarover beginnen.

Hondenbrokken

Mijn zus en ik ruimen op in wat nu al niet meer voelt als mijn moeders huis. We doen vreemde vondsten. Honderden pakjes papieren zakdoekjes. Dertig doosjes paperclips. Overal verstophoekjes voor zakken chocoladerozijntjes. En hondenbrokken, trommels vol (mijn moeder had geen hond, maar vond het leuk om voorbijgangers aan te schieten: ‘Wat een lieve hond, mag hij een hondenbrokje?’) En de keuken. Wat   moeten we met al die puddingvormen, kommen en houten lepels? ‘Is dit nou spuuglelijk of juist heel duur geslepen kristal?’  vraag ik hardop bij een paar schalen en een soort enorme stopfles die ons hevig aan vroeger doen denken (alleen waren ze dan altijd gevuld met heerlijke dingen). ‘Allebei waarschijnlijk,’  zegt mijn zus. Geen van ons beiden wil deze spullen. Meenemen naar Spanje is duur en ingewikkeld en mijn zus woont in een zen-achtig huis dat ze bewust zo leeg mogelijk houdt (ze heeft zelfs al haar boeken weggedaan). Daar past dat opzichtige kristal al helemaal niet.

Hardhandig

De hele middag stoppen we spullen in de vele dozen die naar de opkoper gaan. En de hele middag staan de kristallen schalen onaangeroerd op het aanrecht. Pas als mijn zus weg is prop ik ze snel en bijna hardhandig in een doos. Weg ermee!
Maar ze is nog geen uurtje weg of mijn zus stuurt al een berichtje: die kristallen spulletjes doen haar toch teveel denken aan… en of ik ze weer voor haar uit wil pakken… of heb ik ze misschien toch zelf…?
Mijn zus kent me heel goed. En ze is gelukkig al net zo sentimenteel als ik.