Mijn wow-leven

Van Azie via tehuis de Flesseman en dan een nacht met vliegtuig en bussen naar Spanje. Ik doe een wereldreis in 70 dagen. Misschien komt het daardoor dat ik me nu nog steeds op reis voel, ook al ben ik dan eindelijk weer thuis.

Hoe kan het dat Montefrio zo helemaal niet is veranderd? Dat de slome slagerinnen nog precies hetzelfde nergens toe leidende gesprek voeren over worstmaken terwijl ze je gehakt draaien, lang-zaam, laaaaaangzaam. Dat heel Montefrio nog steeds ruikt naar ouderwetse schoonmaakmiddelen, versgebakken brood en oude mensen. Dat er, nu ik erop let ook nog steeds precies evenveel oude mensen zijn op de straten, wiebelig en al.Dat de zon nog steeds even heet en verdorrend schijnt waardoor je naar binnen vlucht, en buiten alles tot stilstand komt. Of hooguit een paar meisjes in het zwembad met hun vriendinnen en Ilco die milkshakes maakt in de meest exotische combinaties (avocadoshake, ontdekt in Indonesie).

Zomersloom

En natuurlijk zitten er gasten op de patio, alsof ook dat al die tijd gewoon door is blijven gaan. Een frisse jongen deze keer die het boek ‘How to live wow’  heeft geschreven en die nu met Ilco praat over tv-uitzendingen van MasterPeace en hoeveel hasjhonden je nodig hebt voor hoeveel prullenbakken bij zo- en zoveel publiek (zoiets, ik vang af en toe flarden op en die verwaaien dan weer in mijn hoofd). ‘Dit is pas leven,’  zucht de jongen. En zijn asistente duikt nog maar eens het zwembad in.
Ja, denk ik, het is absoluut een wowerig leven. Zo’n patio in Spanje, waar alles buiten gebeurt: eten, besprekingen, hangmat, wijn. De ruimte en de zwoele avonden als het eindelijk een beetje afkoelt. Geen lelijke gebouwen, geen drukke stad en geen stress. Alleen maar die slagerinnen, je familie en heel erg veel zomerslome siesta. En vandaag alweer een stralend kinderpartijtje in de zon. Is dat niet heel zacht thuiskomen na je zoveelste grote reis?
Maar mijn moeder laat zich niet wegdenken. En ik mis de kleuren van Indonesie zo: oerwoudgroen, onderwaterblauw, baligoud, hybiscusrood… Terwijl ik zwijmelend door Ilco’s prachtige foto’s blader, laat ik de appeltaart voor het partijtje verbranden. Pikzwart is ie ineens. En dat gebeurt me echt zelden.