Onder het genot van een stukje heerlijke vlaai

Hoe goed ken je je moeder eigenlijk? Wat weet je van haar, van wie ze echt is? En wil je dat wel weten?

Dat je liefdesbrieven van haar vindt, van je eigen moeder dus, enorm lyrisch van toon en van helemaal niet zo lang geleden.
Of dat ze zo ontzettend geliefd is in haar eigen buurt, ‘iconisch’  zegt een weee nicht (zelf ook tamelijk iconisch). ‘Ben jij haar dochter?’ Iedereen spreekt je aan, elke marktkoopman, iedere voorbijganger, man, vrouw, jong , oud.  Ze zijn zo vol van haar. ‘Zo’n lieve vrouw’. ‘Zo’n warme persoonlijkheid.’ ‘Zo’n deel van het straatbeeld’.  Maar ook: ‘Zo eenzaam.’  ‘Zo verward.’
Wie is mijn moeder?

Tompoucen

In ieder geval niet iemand die oud is – dat vindt ze zelf tenminste. Het tehuis is namelijk eigenlijk ‘voor andere mensen, van die bejaarden’. De bewoners in de eetzaal vindt ze stuk voor stuk vervelend en ze wil niet naar de bingo. En ook niet naar de middag ‘samen fijne muziek van Andre Rieu luisteren onder het genot van een stukje heerlijke vlaai.’
Geef haar eens ongelijk.
Maar ja, wat moet ze dan? Wat moet ze DOEN met al haar dagen? Ja, met mij in de Hema tompoucen eten, en nog een, en nog een, dat wil ze wel. En ondertussen maar mopperen dat ‘die oude mensen in het tehuis altijd zo onvoorstelbaar veel eten.’

Bloedhoge hakken

Ik heb op de eerste dag dat ik hier was al nieuwe schoenen gekocht. Van die fel turquooizen met bloedhoge hakken, een decadente ode aan het leven. Die dragen mij de dagen door. Mijn moeder vindt ze ook geweldig.