Spiegelwereld

Onder water is alles makkelijk. Zo traag en gedempt met allemaal kleuren in het blauw en heel veel meer sterren op de grond dan in de lucht erboven.

Een week lang duiken op een duikeiland. Elke dag denk ik: vandaag ga ik het hele eiland rondlopen, of dwars door het tropische bos in het midden. En elke dag kom ik niet verder dan de zee en de weelderige bougainvilla-tuin van het vriendelijke hotelletje waar het water uit de douche ook al zout is.
Bloem en Chaia zitten hard te studeren want zij halen deze week hun duikdiploma, heel stoer. Ilco duikt naar een scheepswrak op veertig meter diepte, ook al zo stoer, maar ik doe niks. Ja, heen en weer lopen tussen die zee en die tuin. En kijken naar de vissen die allemaal namen van een ander dier hebben: frogfish, papegaaivis, schorpioenvis, zebravis. Onder water is een spiegelwereld zonder haast waar de sterren blauw en oranje zijn.

Schwab

Alleen mijn dromen kan ik niet stopzetten. De ene nacht zwerf ik met mijn moeder tussen de verhuisdozen van haar leven, koortsachtig zoekend naar de ingang van haar nieuwe kamertje in het tehuis. De volgende dag zit ik met de engste recensent van Nederland in een restaurant en voer hem mijn nieuwe boek, hapje voor hapje (het lijkt een beetje op een toneel stuk van Werner Schwab).
Wacht nou nog even, zeg tegen mijn dromen, ik ben nu nog hier. Maar ik merk hoe de volgende week in mijn agenda alweer volloopt met dingen die ik moet doen en zeker niet vergeten. Het wordt nog zwaar om afscheid te nemen als mijn familie teruggaat naar Spanje en ik doorvlieg naar mijn moeder, eindelijk. Er is daar in Amsterdam een huis op te ruimen (‘Voor jou hebben we de berging overgelaten,’  mailt mijn zus monter. Ik kom er niet helemaal achter of dat een gunst is of een straf. ) En er ligt een drukpoef klaar bij de uitgever om nog een allerlaatste keer heel goed naar te kijken. ‘Neem cadeautjes mee voor Dunya’s verjaardag en slingers van de Hema,’  instrueren haar zussen, ‘en Nederlandse tandpasta en kaas.’  Ik schrijf alles op en loop dan snel weer naar de zee. Nu nog niet!

Ontduiken

Terwijl ik met Dunya al snorkelend op zoek ga naar de zeldzame frogfish denk ik: ik ontduik het leven, of in ieder geval de harde kantjes ervan. Is dat niet stiekem waarom ik eigenlijk altijd door wil blijven reizen? Na Indonesie door naar de Filippijnen en dan misschien wel naar India of China – daar heb ik ineens enorm veel zin in. Overal komen we reizende families tegen, eentje reist al twaalf jaar. ‘Maar dan wel weer met een Landrover,’  zegt Ilco. Ook goed.
Indonesie heb ik inmiddels redelijk goed leren kennen. Van de zingende hippies met hun gitaren en de schildpadonderzoekers op Sumatra tot de orangoetangs in de jungle en de doden in Toraya. En waarover ik niet schreef: Hadewych de paardenfluisteraar in  Java, het laatste geheime strand van Bali en het allerlekkerste eten van de stalletjes langs elke drukke straat. Wat zal ik dat eten missen in Spanje, waar je zelfs geen sambal kunt kopen. Misschien moeten we nog gauw een fles kopen en meenemen in het vliegtuig? Hoe doe ik het trouwens met kleren? Al mijn jurkjes zijn zout en zomers, hoe is het weer in Nederland nu? En wat te doen met mijn haar, zo dood en zo rood…?
‘Kijk mama, daar is ie, de frogfish!’ roept Dunya.
Nee, nu hoeven ze nog heel even niet, al die regeldingen. Want daar is de frogfish en hij is niet groen en ook niet bruin. Hij is knalgeel en hij lijkt op een stuk krupuk.

Alle foto’s  (deze en nog veel meer) van Ilco staan hier:
http://www.flickr.com/photos/12966304@N00/sets/72157631279713812/