Mijn schrijfhand

Een speech, dacht ik. Ik moet nu natuurlijk een speech houden. Maar waar is mijn spiekbriefje, wat moet ik zegen? O help, al die verwachtingsvolle gezichten, ik begin maar gewoon.

Ik hoorde mezelf praten en praten… en het sloeg nergens op. Maar ik kon ook niet meer stoppen, ik lulde maar door. Hier en daar begonnen mensen stiekem op hun horloge te kijken. Ik vergeet het belangrijkste, dacht ik. Ik moet geloof ik iemand bedanken, net als bij de Oscar-uitreiking. Maar wie?

De flamenco dansen

De flamenco! Dat was het, ik zou de flamenco dansen. Maar waar? Ik begon te lopen, de boekwinkel uit en iedereen liep achter mij aan. Waar moest ik heen, wie wist de weg, het leek iets als Almere of Hoofddorp, ik was zo verdwaald. En al die mensen maar vol vertrouwen achter mij aan.
Ineens zag ik het: een podium. Ik rende er op af, de mensen ook en ineens wist ik weer dat ikzelf helemaal de flamenco niet ging dansen maar mijn dochter Chaia. In een prachtige dansende beweging (vond ik zelf) nodigde ik haar uit naar voren te komen. Ze had haar flamencorok met stippen al aan.
Maar de muziek! Iemand was de muziek vergeten, of in ieder geval de speakers. Daar stond Chaia… en er was geen muziek.
Overal begonnen nu mensen weg te lopen, niet eens boos, ze hadden gewoon andere dingen te doen die echt belangrijk waren. Iemand trok hard aan mijn hand, het was een beest en hij beet, keihard, en het was nog wel mijn SCHRIJFHAND!

Uren later werd ik door een wesp in mijn schrijfhand gestoken en die zwol op als een ballonnetje zodat ik nu bijna niet kan typen van de pijn. Dat deel van mijn droom is dus alvast uitgekomen…

19 september

Goed, pak nu allemaal je agenda en schrijf op: 19 september, einde middag, kinderboekhandel Rozengracht, presentatie KOM HIER ROSA. Iedereen welkom, meer informatie volgt nog.