Stars above you

We zouden het gaan vieren in een sterrestaurant in San Sebastian. Of misschien in Parijs. Maar ja, toen mailde Wierden. En de dag daarna wilde Emmen. Dus ja, daar ga je.

Dertig jaar geleden, op 2 oktober ergens diep in de vorige eeuw, stond ik in een stiekem hoekje te blowen op een roeifeest in Haarlem, samen met iemand die inmiddels een onberispelijke reputatie heeft in de literaire wereld.
Mijn vriendin kwam me halen. ‘Hij is er!’  riep ze al van verre. Ik wist meteen wie ze bedoelde: die lange jongen uit de vijfde, fris van de waterpolo, voor wie ik naar dit kak-  en sportfeest was gegaan. ‘Dansen?’  Dat waren de eerste woorden die hij die avond tegen me zei. Ik had hem al tijden in de gaten maar pas die dag wist ik zijn naam. Ilco.
Dansen werd zoenen en toen was er iets met een lekke band en samen naar mijn huis waar mijn ouders niet thuis waren.
‘Blijf je slapen?’  lispelde ik, hopeloos verliefd.
Mijn nieuwe vriend keek eens rond in de keuken waar mijn broertje met zijn vrienden en mijn vriendin patat aan het bakken waren. ‘Ik kom morgen je fiets wel terugbrengen’  zei hij galant, ‘en dan wil je misschien van de week een keer een kopje thee bij me komen drinken?’

Love seat

Zo kwam de romantiek mijn leven binnen.
Dit is voor altijd, dacht ik die avond – en dat was ook zo. Drie kinderen, drie huizen en ontelbaar veel reizen verder zijn we inmiddels en nog steeds niet uitgepraat of uitgekeken (uitgezoend, uitgelachen), Vijftien was ik toen, vijfenveertig nu. God only knows what I ‘d be without you. De Beach Boys zitten de laatste tijd opvallend vaak in mijn hoofd.
Die eerste zoendatum, 2 oktober, zijn we altijd blijven vieren. Maar de komende twee weken ben ik in in Nederland voor een propvolle kinderboekenweek. Ilco regelde soepel dat hijzelf dan niet naar Amerika, Afrika of Europa moest reizen. Maar de meisjes waren enorm beledigd, ze hadden al een lied gemaakt. Uiteindelijk zongen ze dat dit weekend voor ons, terwijl Ilco en ik moesten zitten op de ‘love seat’  die ze voor ons hadden gebouwd
Op 2 oktober zelf is het kinderboekenbal en voor de zoveelste keer heb ik geen kaartje (en zelfs geen zin om bij iedereen te gaan lopen smeken). Alleen enorm sneue en enorm stoere schrijvers komen niet naar het bal;  ik heb maar besloten er vanaf nu een geuzendingetje van te maken. Bovendien, ik moet dus naar een hotel in Emmen, waar ik de volgende ochtend al om half 9 voor een klas moet staan.
Ik zie me nu al zitten in de trein, of in die hotelkamer, zachtjes zingend in mijn eentje: ‘As long as there are stars above you...’