Een golf van kinderliefde

Ik ben totaal ongeschikt voor dit beroep. Dat denk ik als ik op facebook al mijn collega-kinderboekenschrijvers over de kinderboekenweek hoor praten. ‘Heerlijk!’  ‘Zo leuk, mijn klassenbezoek vandaag’ ‘Hoera, ik mag weer’  ‘De fijnste weken van het jaar’.  Dit -en nog veel meer- raast er allemaal aan je voorbij. Terwijl ikzelf alleen maar volhoud op de adrenaline van pure paniek.

O help. Dat denk ik elke ochtend van de kinderboekenweek. Nog voor de wekker (die vaak op zes uur staat) schrik ik wakker van de gedachte dat ik weer zo’n kinderpubliek krijg waarvan je niet weet of het groot is of klein (gisteren nog drie blokken van 90 kinderen), oud of jong (groep acht ‘maar groep vijf is ook even aangeschoven’), extreem goed voorbereid of geen flauw idee van wie je bent of wat je doet. En dan de bibliothecaressen! Ze zijn vaak mijn vaste begeleider op zo’n dag, en soms maak je zomaar nieuwe vriendinnen, maar op andere dagen is het echt horror. Dan zijn ze zo viezig of extreem saai of juist overdreven babbelziek. De verhalen die ik over bibliothecaressen zou kunnen vertellen…
Na zo’n dag heb ik altijd enorm veel zin in drank en uitgaan, in zeer volwassen gesprekken met vriendinnen. Dat doe ik dan ook, dus ik slaap heel erg weinig – waardoor het nu, na tien dagen, begint te voelen alsof ik constant stoned ben. Nog maar twee dagen, dan mag ik weer gewoon rustig op mijn berg boeken schrijven. Dat zeg ik tegen mezelf als ik voor de zoveelste keer uren in de trein zit terug naar Amsterdam. En dan gebeurt er iets geks.

Hartstocht

Tot mijn eigen verbazing word ik overspoeld door een golf van kinderliefde. Daarvoor hoef ik alleen maar terug te gaan naar de klassen in dat Drentse stadje van vandaag en de hartstocht waarmee die aan het schrijven zijn gegaan. Naar al die verhalen die ik vandaag heb gehoord, de stralende manier waarop ze me uitzwaaiden, de beloftes van verhalen die nog gaan komen.
Ok, het kost energie, maar wat kan ik het eigenlijk goed: de tover van verbeelding en verhalen oproepen in zo’n keurige klas. Het zal dat slaapgebrek wel zijn, maar op dit moment denk ik zomaar: fijn, morgen mag ik weer! Net als een echte kinderboekenschrijver.