Mijn wereld is een soort doos met overal blokjes op het plafond

‘Koffie? In de zon?
‘Nee!’  Ik gris het kopje koffie uit zijn hand en wapper mijn verbijsterde echtgenoot de deur uit. Schrijven wil ik, zonder gedoe. En zelfs de zon – die heerlijke Spaanse nazomerzon-  is nu gedoe.

‘Schrijven is onzichtbare touwtjes spannen.’  Dat las ik laatst. Touwtjes van je gedachten naar je personages, van heden naar verleden, van binnen naar buiten. Iedereen die nu mijn schrijfkamer binnenkomt loopt tegen mijn touwtjes op, ikzelf ook, en dan spat het allemaal weer stuk.

Wedstrijd

Daarom ben ik echt jaloers op de meer dan tweehonderd verhalen die de laatste dagen mijn mailbox binnenrollen. Zoals elk jaar heb ik aan de kinderboekenweek een verhalenwedstrijd verbonden en de kwaliteit is hoog. Met het grootste gemak worden de meest geweldige dingen bedacht en opgeschreven. Waar ben ik dat vermogen zelf eigenlijk kwijt geraakt?
De mooiste zinnen komen van een jongen uit Drente: ‘Mijn wereld is een soort doos met overal blokjes op het plafond. Er staan grijze kluisjes met herinneringen; daar praat, reken en teken ik in.’
Als ik zelf moegeschreven ben lees ik nog de hele avond kinderverhalen. Veel fantasy dit jaar, veel dat onaf is maar wel vol beloftes. Uiteindelijk moet ik Bloem inschakelen als mede-jurylid en ook die zit uren te lezen.
Maar vannacht heb ik dan eindelijk alle deelnemers bericht gestuurd en ook de twee winnaars: Alant uit Friesland en Pilar uit Bloemendaal (kinderen: kijk bij ‘nieuws’).
En nu ga ik zelf weer schrijven. Bij voorkeur in een soort doos met overal blokjes op het plafond.