Schoolverpleegster

Het regent op station Zwolle en ‘door een sein- en overwegstoring’  ben ik nu al drie keer die niet-overdekte trappen op- en afgestruikeld met mijn zware koffer vol boeken en logeerspullen. Mijn nagellak bladdert, mijn Spaanse jas is te koud en ik moet heel erg plassen. Nog maar twee dagen bezig en ik voel een lichte weerzin tegen kinderboeken opkomen.

De CPNB heeft een geweldige ambassadeur aan mij. Hoe vaak ik nu al niet ‘hallo wereld’  heb gezegd alsof het een enorm leuke slogan is. Ik ben met mijn reizen en boeken tegelijk de ultieme mascotte. Mijn pogingen om het allemaal wat breder te trekken naar bijvoorbeeld een imaginaire wereld, worden vakkundig in de kiem gesmoord door de kinderen zelf. Duidelijkheid willen ze. Hoeveel leeuwen ik heb gezien en ken ik Paul van Loon persoonlijk? Of JK Rowling? O ja, en hoeveel prijzen heb ik eigenlijk gewonnen? Het is een soort deja vue, ik heb dit blog volgens mij vorig jaar ook al geschreven.

Appeltje

Maar toch, ik ben op een missie. Het zijn de momenten die mijn dag maken. Dat allerdrukste jongetje van de klas dat zomaar wordt betoverd door een geleide fantasie (en dus door zijn eigen verbeeldingskracht). Dat dweperige meisje dat zo graag schrijver wil worden en alleen nog maar moet weten hoe je begint. De verlangende blik op een boek – al is het maar voor even. De juffen en de meesters die niet (dit komt vaker voor dan je denkt) zitten te sms-en of ander werk doen, maar die, ineens zelf weer kind, enthousiast hun vinger opsteken als ze een antwoord weten. De onverstoorbaarheid van de bibliothecaressen, een bevolkingsgroep op zich, die boven alles zorg dragen dat de lunch goed is geregeld (‘hier, neem ook nog lekker een appeltje mee voor onderweg’).
In al zijn kleinheid en veiligheid heeft het iets reuze dappers.

En dan neem ik maar voor lief dat de directrice van de volgende school mij enthousiast begroet met: ‘Ha daar hebben we de schoolverpleegster met haar koffertje!’