Alien

Basisoutfit nummer 1 in Montrefrio: het joggingpak. Niet alleen op de school (want twee keer in de week gym en geen kleedkamers), maar ook gewoon in het straatbeeld. Gecombineerd met merkloze gympen of kunstleren laarzen met spekzool en een vormeloze parka – dit alles in de tijdloze modekleuren grijs en beige.

Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een joggingpak droeg of platte schoenen. Toch ontkom ik hier niet aan een zeker verlies van decorum. Wel lippenstift, geen mascara. Wel ringen, geen ketting. Maar zelfs als ik zeker weet dat ik de hele dag alleen de bakker ga ontmoeten en zelfs die heel vluchtig, trek ik toch gewoon een leuk, nieuw jurkje aan. En ook al is het koud, ik slaap in een of ander ponnetje en je zult me nooit betrappen in een lelijke trui. ‘Maar mama, een fleece vest is heerlijk warm,‘  zegt mijn oudste dochter wel eens verbaasd, als ik liever zit te rillen in een schattig dun poncho’tje. Het is ook vrij belachelijk, ik weet het. Maar ja, anders voel ik me zo niet Anna – dan kijk ik in de spiegel en zie een alien.

Trainingspakkinderen

Maar vandaag had ik ineens een belangrijk inzicht. Dunya en ik lopen altijd samen de berg af naar de schoolbus. Meestal zijn we er als eersten. Na een tijdje komen er nog wat rammelende campo-auto’s bij met andere kinderen. Als de bus komt is er even een enorm onrustig moment met rugzakjes en ouders die uit de auto komen om nog iets tegen de chauffeur  te zeggen.
En toen zag ik mezelf daar ineens zo staan in de klei naast de vuilcontainers: Desigualjas, bloem in mijn haar, rode lippenstift, zilveren oorringen en mijn Sendra-laarzen aan. Met pal daarnaast de geitenvader op zijn pantoffels met (niet meer) witte sokken erin en de ribbroek die hij altijd draagt en nooit wast. Daarnaast schommelde het wijffie van boven met haar tandeloze bekkie, gekleed in een soort huisschort met duidelijk geen bh eronder en ook al op (mannen)pantoffels. Hun trainingspakkinderen naast Dunya die er best slonzig uit kan zien maar vandaag toevallig Chaia’s felgekleurde designjas uit Barcelona droeg. Dit alles tegen het decor van tractors en in de verte de eerste olijvenplukkers van het seizoen met hun bivakachtige mutsen. Ineens begreep ik het pas echt. Wat ik ook aantrek, ik ben ALTIJD een alien.