Een soort Tourette

‘O neeee, ze zingt weer!‘  Doodmoe worden mijn dochters van mijn idiote geheugen voor liedjes.

Soms is het best handig. Zo ken ik van alle sinterklaas- en kerstliedjes alle coupletten die er bestaan (try me) uit mijn hoofd en van de kerstliedjes dan ook nog eens in meerdere talen. Maar even rustig naar een dvd’tje van Glee kijken is er niet bij. ‘Nee he, mam, ken je dat lied nu óók al?’  Of, nog voor ik mijn mond heb opengedaan: ‘Niet meezingen nu, mam, please, dit is echt heel mooi namelijk.’

Teken

Ik kan het niet helpen. Liedjes zetten zich in mij vast als teken in een zwerfhond. Eenmaal gezongen vergeet ik een lied nooit meer, hoe stom het ook is. Vraag mij niet naar de stelling van Pyhtagoras of de hoofdstad van Roemenie, dat is allang weggezeefd uit mijn geheugen. Maar liedjes, van vroeger en nu, onthoud ik voor eeuwig. Waardoor de voor mijn omgeving vaak  irritante situatie ontstaat dat ik iedere willekeurige situatie vang in een lied. ‘Mam, wil je even helpen met mijn paardrijlaarzen uittrekken?’ krijgt ‘Take off your thirsty boots…’  ‘Ha, daar is de zon weer,’ wordt beantwoord met ‘Here comes the sun, doodoodoodoo,’  een stukje lopen door de regen is natuurlijk: ‘Siiiiinging in the rain‘  en het woord Londen alleen is al goed voor ‘Let me take you by the hand…’  ‘Ik ga naar New York’  zegt Ilco en ik mompel: ‘Concrete jungle where dreams are made of.’ Enzovoort. O, ik kan nog uren zo doorgaan.

Galmend

Ons huis is helemaal van steen en je kunt er heerlijk galmend in zingen. Wat ik dus  ook doe, op weg naar de keuken, naar boven, naar de badkamer, naar buiten. ‘Zing jij ook in je eentje?’  vroeg Chaia laatst. Ja, dan juist! Niet achter mijn computer maar wel als ik koffie ga halen in de keuken bijvoorbeeld. Heel hard. ‘Is this the real life, is this just fantasy….’ Of, lekker dramatisch: ‘Hello darkness my old friend…’
Mijn moeder had het al, dat zingen. En ook Chaia zingt de hele dag door – maar o wee als ik mee ga zingen. Dan krijg ik een enorme snauw. Alleen, het is een soort Tourette – dus dan zing ik toch gewoon door, alleen heel zachtjes.
Laatst viel de stroom uit, ‘s avonds laat. Dat gebeurt hier wel vaker als het regent. Ik zat net gezellig met de oudste twee een of ander filmpje te kijken en in eén klap was de tv en trouwens ook de hele kamer donker. Alleen het haardvuur, dat brandde vrolijk door. Eerst waren we boos en toen al gauw ontstond er iets gelatens. Het was Chaia die zei: ‘Wie weet er een lied?’ Bloem zong Suzanne, ik zong Today. En daarna zong Chaia zelf iets van Do, heel mooi en zuiver. En dat alles in het pikkedonker voor het vuur.
Het was best jammer dat toen de stroom weer terugkwam.