Mijn ET-vingertje

Alles mogen jullie van mij weten. Of bijna alles. Mijn meisjes mopperen soms over het figureren in mijn semi-openbare leven (Chaia stelde gisteren nog voor dat ze er geld voor zou krijgen), maar dat weerhoudt me er nog steeds niet van om vrolijk door te bloggen. En als het hier niet staat, dan toch algauw wel in een van mijn boeken.

Het is niet alleen maar exhibitionisme en publiciteitsdwang, het is ook omdat ik op een berg woon. Dit blog is mijn ET-vingertje, mijn connectie met de wereld, met mijn lezers en mijn vrienden. En het is verslavend. Ik kan echt zenuwachtig worden als ik er een dag of drie niets op geschreven heb. Alsof ik ineens niet meer besta.

Ergens bij de zee op een pleintje

Dit alles als opmaat naar het volgende: ik ga op een geheime missie. Vannacht al. En ik kan niet zeggen waarheen. Om verschillende redenen – die ik ook al niet kan zeggen. De missie bevindt zich niet in Spanje en ook niet in Nederland, dat kan ik wel verklappen. En het is niet de missie van mijn liefje, die veel leuker is en enorm jaloersmakend: die gaat dit weekend Angelique Kidjo en misschien Yousou ‘n Dour ontmoeten in Dakar.
Eigenlijk is dit stukje niets anders dan een of ander nietszeggend facebookberichtje. ‘Op weg naar Middelharnis’  (en dat je dan toch onwillekeurig even denkt: shit, wat mis ik in Middelharnis). Of, nog erger: ‘Het wordt een leuke dag vandaag!’
Leuk is het niet, wat ik ga doen. Ik heb al weken een beetje buikpijn als ik eraan denk. Dus misschien kunnen jullie – de paar honderd lezers van dit weblog- komend weekend een beetje aan mij denken? Dan sta ik ergens bij de zee op een pleintje ‘bij de apotheek en tegenover het hotel’  en dan moet ik een nummer bellen. En dan…

Later zal ik het allemaal goedmaken en tot in de details vertellen hoe het ging. Hier op dit blog, of anders wel in mijn volgende boek (en nu heb ik alweer teveel gezegd, ben ik bang).