Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar

‘Gek word ik van al die gelukkige gezinnen met kerstmis. Ze hebben geen idee hoe irritant ze zijn met hun schatje dit en liefje dat. En al die leuke kinderen de hele tijd gaan ook op je zenuwen werken.’
‘Ja,’  zeg ik tegen mijn vriendin aan de andere kant van Skype. ‘Ja, nou.’

Maar goed, we hebben dus enorm leuke gasten deze week. Een Amsterdamse familie met ook drie dochters, even oud als die van ons. En ook al doe ik zelf niet mee met alle spelletjes en ski-partijtjes (er zijn grenzen aan mijn leukheid), ik kan wel stiekem minutenlang (urenlang!) naar die lange eettafel staren, met en zonder families eraan. Zoveel borden, kaarsen, goeie wijn. Echt lekker eten: lamsbout en warme ham met vijgen. Verpletterende chocladesoufflé, waarvan de jongste dochter zegt: ‘Anna, nu houd ik van je, heel erg. En dat doe ik zolang als het duurt om al die chocola op te eten.’ Ook zo fijn: dat die familie die op bezoek is ook nog eens van echt lekker eten houdt.
Alle meiden liggen uren in bad, geven elkaar de hele tijd massages, lakken elkaars nagels en vlechten elkaars haren. Er zijn zeker zeven haarborstels en die zijn de hele tijd kwijt. Ze dragen sexy kerstjurkjes met dikke sokken eronder. Ze lezen Catcher in de Rye en de LINDA. En met zijn tienen spelen we urenlang (zelfs ik, af en toe dan) het weerwolvenspel in een schandalig warme zon op de patio.

Schatje dit en liefje dat

Totdat het ineens donker en vrieskoud wordt en dan kruipen we allemaal bij het vuur. De maan boven de bergen, vol ook nog. De sterren en de hond die blaft. Kleintjes naar bed, nog meer wijn. Schatje dit en liefje dat. Want we houden zoveel van elkaar. Alle meisjes bij ons en elkaar op schoot de hele tijd, al die grote kleine lijven.
Mijn vriendin heeft gelijk – en Tolstoj ook. Je moet er eigenlijk niet over schrijven.