Buikdansen

Zeventien jaar geleden werd ik wakker in Ecuador. Er zaten reusachtige leguanen aan mijn voeten en ik voelde me nieuw en wijs. Ik had net een andere baan -bij het RO Theater in Rotterdam waar ik iets gewichtigs deed met pers en publiciteit- en een etage aan een gracht, boven een coffeeshop. En het belangrijkste: sinds oud en nieuw zat er een trouwring aan mijn vinger.

Nu word ik wakker in een paleis in Cordoba, overal sinaasappelbomen en onder mijn voeten de ruïnes van iets ouds Romeins. Drie dochters lachen me keihard uit om mijn kater. ‘Mam! Weet je hoe lang je die ober aan zat te staren voor je iets zei? De lach gleed helemaal van zijn gezicht af.’ Is het alweer half een? Vannacht zaten we hier ook, in dezelfde balzaal en was er een geweldig flamenco concert. En buikdanseressen – ik herinner me vaag dat ik dat ook wilde: buikdansen. ‘Kijk dan hoe mooi! Je moet gewoon een beetje zo met je borsten… en je heupen…’  Mijn dochter had zich allang walgend van me afgewend dus ik durfde zelfs te zeggen: ‘Nog mooier dan flamenco. Ik ga op buikdansles, meteen.’ Gelukkig herinnert niemand me daar nu aan.

Diffuus

‘Wat gaan we nu doen. Shoppen? Schaatsen? Nee, niet die mezquita, dat kan morgen toch ook?’  En weg zijn ze alweer, vier (ja, vier) vrolijke kinderen.
Ik blijf achter in de verlaten balzaal. Hoeveel is er gebeurd in zeventien jaar? Voel ik me nog steeds nieuw en wijs? Nee, eerder oud. Die kater bijvoorbeeld: vroeger had ik nooit last van champagne, dat kon ik eindeloos doordrinken. Nu moesten de meisjes ons vanmorgen wakker maken en lijkt het nog steeds middenin de nacht.
Wijs? Dat zeker niet, de dingen worden alleen maar meer diffuus (fijn woord trouwens).
Met mijn benevelde hoofd maak ik de balans op. Huizen kwamen en gingen, banen, boeken, reizen.
Alleen de mensen blijven, net als dat oude bouwfundament van zuilen, bogen, en tegeltjes met halvemaantjes erop. Vrienden, sommigen al zo lang. Familie.
En die trouwring aan mijn vinger.