Cincuenta sombras de grey

Mijn lieve zus vraagt of ik Vijftig tinten grijs al heb gelezen. Ik zeg wat ik steeds zeg als iemand mij dat vraagt (en wat wordt het vaak gevraagd): dat je volgens mij veel beter gewoon echte porno kunt lezen. En dat ik het hier bovendien alleen maar in het Spaans kan kopen.

Dat is wel spectaculair trouwens. Ik heb al zo vaak geklaagd over het leesgedrag in Montefrio. Dat je er geen boeken hebt en dat sowieso niemand snapt wat er in godsnaam leuk is aan lezen. Ook op school is het uncool om een boek te pakken. Boeken horen bij leren en zijn dus stom. Niemand leest!

Ik stak mijn tong uit naar mijn telefoon

Maar dat was voor Cincuenta sombras de grey. Bij het schoolboekenwinkeltje ligt het zomaar op de toonbank en in de etalage. In stapels! Zelfs meisjes uit Bloems klas lezen het. Nooit, echt nooit kan je die betrappen met een boek, het verplichte Bodas de sangre lezen ze digitaal in een uittreksel. Maar dit… Ze praten erover, geven het aan elkaar door. Zelfs Bloem, hater van liefdesfilms en chick lit, citeert zuchtend: ‘Ik had er genoeg van en stak mijn tong uit naar mijn telefoon.’
‘Waarom lees je het dan?”
‘Ik wil weten wat het is.’
Wat geen enkel ander boek hier voor elkaar krijgt, gebeurt nu: lezen is spannend. Ongelooflijk.
Maar helpt het de literatuur, helpt het de andere schrijvers? De stukjes die op internet heb gelezen, winden me niet bepaald op – in geen enkel opzicht. Dat kan ik beter! (durf ik te zeggen sinds Thomas de Veen Kom hier Rosa in het NRC ‘ondeugender dan Vijftig tinten Grijs’  noemde).
Of ben ik nou een bevooroordeelde literaire snob?
‘Weet je, ik heb sowieso geen zin om dat boek te kopen,’  zeg ik tegen mijn zus. ‘Dan koop ik veel liever iets van een schrijver die de royalties hard kan gebruiken.’
Waarop zij mij onmiddellijk haar eigen boek opstuurt.

Keerzijde

Al sinds de kerstvakantie heb ik hier geen enkel nieuw boek meer om te lezen. Geen boekwinkel dus en geen bibliotheek, geen belezen vrienden waar ik iets uit de kast kan trekken.  Dat is van dat kleine leed dat toch best groot is, een van de onvoorziene keerzijden van wonen in een stilteparadijs.
Dus ja, ik ben enorm blij dat iemand de moeite neemt mij een boek op te sturen, helemaal naar Montefrio. Dan moet ik het gaan ophalen bij het kleine postkantoortje, waar de gewichtige meneer van de post het mij met veel égards overhandigt. Ik neem het mee, ik pak het uit. Nu heb ik het toch, die Vijftig tinten – en ik ga het lezen ook!