Double clutch

Ik rijd door de nachtelijke bergen met een auto vol mannen die mij double clutch aan het leren zijn. Nieuwe maan, ijskoud en glad, mijn bloedjes van kinderen helemaal alleen thuis zonder eten. Hoe ben ik hier in godsnaam verzeild geraakt?

Halfslachtigheid. Je koopt een broodrooster van een Spaans merk en hij gaat na drie maanden al kapot – en de volgende ook. Of je gaat chic naar de nagelstudio maar die gebruikt net te goedkope spullen waardoor je diezelfde avond toch nog zelf zit te lakken.En dan is tijd, op zijn Afrikaans, ook al geen factor. De broodrooster zweeft nu alweer twee maanden ergens tussen winkel en fabriek en niemand weet er het fijne van.

Soap

Of onze Landrover, dat begint ook een soort langlopende soap te worden. Het is de auto waarmee we door Afrika zijn getrokken en alleen al daarom willen we hem nooit kwijt. Hij ziet er gedeukt en verroest uit, maar de motor doet het nog goed – al zijn er wel steeds meer dingetjes. Een tijdje geleden is de koppeling vervangen en daarna schakelde hij nog steeds niet helemaal goed. Maanden (ongelogen) zaten we zonder auto en toen zat er een andere, tweedehands versnellingsbak in. Maar het schakelen ging algauw weer moeilijk -en de achteruit deed het helemaal niet meer.

Mannenbewegingen

Vandaag sta ik weer eens een uur (ongelogen) bij de garage te wachten. De garageman komt gewoon niet onder de auto’s vandaan, of hij loopt langs me heen alsof ik onzichtbaar ben. Maar uiteindelijk meldt hij me dat ik opnieuw moet leren schakelen. ‘Kom vanavond naar la nave.’
Die avond ben ik op een kinderpartijtje, dat zoals altijd enorm laat, na de siesta, begint. ‘Weet jij waar la nave is?’ vraag ik aan bouwvakker Simon. Ik moet keihard schreeuwen om boven de herrie in de bar uit te komen. Overal rollen kinderen over de grond tussen enorme bergen snoep, of ze slaan er elkaar de hersens mee in.
Simon kijkt opgelucht. ‘Ik breng je wel even,’  zegt hij.
Bij een grote loods staat mijn auto. Simon, de garageman en een oud baasje dat daar rondscharrelt, gaan om me heen zitten. Met veel mannenbewegingen laten ze zien hoe ik moet rijden alsof de Landrover een vrachtwagen is.
Na een tijdje heb ik het min of meer onder de knie. Dunya hangt nog steeds op dat partijtje en de telefoon waarmee ik mijn andere kinderen wil bellen dat ze een pizza in de oven moeten zetten, heeft geen bereik. Ik wil weg, nu!
Maar de garageman pakt mijn sleutel terug. ‘Nee, nu moet ik nog naar de achteruit kijken. Kom volgende week maar checken hoe het daarmee gaat. Wanneer? Donderdag. Of vrijdag. Misschien zaterdag. Als ik tijd heb.’