Veertien

‘Mam, wanneer jij er niet bent, pak ik je laptop en lees stiekem je nieuwe boek. En ook al je mails.’
Mijn vreselijke dochter. Ik denk dat ze bluft, ik weet het eigenlijk wel zeker. Maar Chaia is geweldig in balanceren op grenzen. Mijn grenzen vooral.

Neem deze: ‘Mam, als jij een bestseller schrijft, krijg ik dan een paard? Kom op, dat kan je best beloven, die kans is zo ontzettend klein.’
En: ‘Mam, blijf eens staan, wat heb je nou aan? Twee soorten dierenprinten bij elkaar… eh, ja. Oké. Dat is best wel eh… gedurfd.’
Of ons wonderlijke ochtendritueel. Ik moet Chaia’s haren honderd keer borstelen en er dan staarten of vlechten in maken. Dat wil ze heel graag – en tegelijkertijd doe ik het altijd fout. Ik trek te hard aan haar haar of borstel juist te zacht. Staart te hoog, te scheef, te los. ‘Mam, je gooit allemaal haren in mijn eten.’ Vaak rukt ze mijn liefdevolle werk weer woest los. ‘Laat maar, ik doe het wel zelf.’
Om de volgende ochtend toch weer gewoon klaar te zitten met borstel en elastiekjes.

Mam? Mam!

Mocht ik soms langzaam dreigen weg te zakken in de wazige binnenwereld van het schrijven, dan sleurt Chaia mij er op volle kracht weer uit. ‘Mam, je moet mijn nieuwe danspassen zien. Snap je je hoe moeilijk? Kijk je wel? Mam, luister eens welk lied ik nu kan op de gitaar. Nee, die ging niet goed, het moet nog een keer. Luister nou. Hoorde je het wel? Mam! Mam! Mam, wist je dat …
Want Chaia is ook van de weetjes. Alles slaat ze op in dat superslimme brein van haar dat altijd alle kanten op schiet. Voor haar verjaardag heeft ze alles ook al uitgestippeld: welke paardenboeken ze wil krijgen, wat ze wil eten (Nederlandse koekjes, patat, appeltaart) ‘ en je moet nu even bellen met de moeder van Elena om nog een keer te vragen of ze mag blijven slapen. Nu dus, mam, nu.’

Oma’s

Elena boft maar – en sowieso iedereen die Chaia’s vriendin is, in Nederland en in Spanje. Chaia kan namelijk onvoorstelbaar lief zijn. Voor haar vriendinnen die ze altijd cadeautjes geeft. Voor dieren; hoe koud het ook is, Chaia gaat meerdere keren per dag checken hoe de zwerfhond en de zwerfkatten erbij zitten en even met ze ’trainen’. Voor haar oma’s: als ze in Nederland is, haalt Chaia mijn moeder op uit het tehuis om samen poffertjes te gaan eten – soms duurt dat wel de hele dag. En voor haar vader die elke keer als hij weer op reis gaat, lieve briefjes vindt in zijn koffer.
Maar gisteren had ik er zelf ook eentje, zo’n briefje. Ik was zo gruwelijk vastgelopen met mijn nieuwe boek dat ik ervan moest huilen, precies toen de meisjes uit school kwamen. Ik stond in de keuken te doen alsof er niks aan de hand was, maar ze zagen het natuurlijk heus wel.
En toen ik later toch maar weer naar mijn computer liep, lag er een briefje op: ‘Geef niet op & schrijf lekker door! xxx C’

Vandaag wordt ze veertien, mijn vreselijke dochter. Van wie ik zo vreselijk, vreselijk vreselijk veel houd.