Voorlezen met een roze helm op

In een golf van moederliefde -dan wel schuldgevoel dat ze nu alweer dagen voor de tv hangt- zeg ik tegen Dunya: ‘Ik ga vandaag met je spelen, zeg jij maar wat.‘  Haar antwoord verraadt een vader met organisatietalent: ‘Een uur cupcakes bakken en versieren. Een halfuur samen tekenen. En dan een halfuur voorlezen.’

2013 is het jaar van het voorlezen en elke keer dat ik dat ergens zie staan word ik vrolijk. In voorlezen kan ik soms zo’n zin hebben. Laatst nog wilde ik ineens mijn hele gezin het best wel lange maar o zo fijne verhaal van Astrid Lindgren voorlezen over Emil en de ouwemensenkerst. Dus dat deed ik, bij het vuur, zelf weer helemaal gegrepen – en toen was het pas echt kerstmis.

Gezellig samen facebooken

In het voorlezen van de oudste twee is een beetje de klad gekomen. Op reis heb ik nog de hele In de ban van de ring voorgelezen en vorig jaar kreeg ik een plan om klassiekers uit de Nederlandse literatuur te gaan doen omdat ze hier op school nu natuurlijk Cervantes en Lorca krijgen. Maar na De aanslag haakten we al af, het was misschien een beetje te educatief verantwoord. En als voorlezen iets niet moet zijn…. Ook beeldschone boeken die ze zelf niet verteerd kregen als Allemaal willen we de hemel, hadden niet echt het dramatische effect (tranen, verhitte goed-fout discussies) waar ik op hoopte. Nu zit ik over De boekendief te denken, maar ik moet eerlijk zeggen: na het eten, de afwas, Dunya naar bed enzovoort, heb ik eigenlijk precies even veel zin als die meiden om lekker een computer open te klappen. Ook heel intiem: gezellig samen facebooken rond het vuur.

Skates

Maar Dunya is nog lekker mijn voorleeskindje, helemaal omdat ze zelf niet zo’n lezer is. Elke avond voor het slapengaan pakken we een van de kinderklassiekers uit de boekenkast. Dat Dunya onder het voorlezen regelmatig op haar hoofd staat, of tekent, of geld uit haar spaarpot telt maakt niks uit. We zijn allebei dol op het ritueel.
En nu wil ze ineens steeds weer terug naar de tijd van de gouden boekjes. Zo komt ze vandaag aanzetten met Kleine Beer (getekend door Maurice Sendak). Die las mijn moeder mij voor en ikzelf las het voor aan mijn drie kleuters, zo vaak dat ik het uit mijn hoofd ken. Is dat erg? Nee, bij voorlezen is dat juist fijn. Ik zet mijn meisje op schoot (ze heeft skates aan en een roze helm op, dus dat duurt vast heel kort), sla het boek open en jaaa….. Kleine Beer, daar is ie weer!