Wat meisjes willen

Aan alle jongens die dit lezen: stop! En mannen ook. Want ik weet het inmiddels zeker: wat ik nu ga schrijven, snappen jullie toch niet.

Goed, zijn we overgebleven met de echte meisje-meisjes? Laten we het dan eens hebben over meidenboeken. Van die fijne, echte meidenboeken. Kunnen jullie zonder? Ik niet. Al heel lang niet. Er is een heel bejaard meisjesboek, zo ongeveer de oma van alle meisjesboeken, en dat lees ik sinds mijn elfde elk jaar wel een keertje. Een Zomerzotheid heet dat boek- en mijn eigen dochter kan er al niet meer doorheen komen, zo ouderwets. Gelukkig snapt zij wel alles van meisjesboeken; daarom hebben we alle boeken van Francine Oomen in huis. Alle!
Binnen de meisjesboeken zijn er enorme verschillen die met smaak te maken hebben. De een houdt van Carry Slee, de volgende van Mel Wallis de Vries (ja, die schrijft ook meisjesboeken, vermomd als thrillers), de derde van de Izzy Love boeken van Manon Sikkel. Mijn dochter en ik zijn allebei dol op een heel dik boek van Nanda Roep, dat Tanja heet en letterlijk is stukgelezen. Het zou interessant zijn als iemand eens een serieus stuk zou schrijven over al die verschillen binnen de meisjesboeken.

Een meisjesboek loves you back

Mijn eigen boek Kom hier Rosa is zeker ook een meisjesboek want het gaat over zo’n superheftige meidenvriendschap die de meesten van jullie ook hebben. Ik heb veel reacties op dat boek gekregen, ook in kranten, en wat blijkt? De mannen hebben het over totaal andere dingen dan vrouwen. De vrouwen en de meisjes zeggen, bijna weemoedig: ‘O ja, ik ken dat verhaal.’  Of: ‘Ik wilde dat ik het kende.’ De mannen beginnen over de stijl, over dat het over seks gaat en taboes of juist zo mooi over Spanje. Is allemaal waar, maar ze missen misschien wel het belangrijkste: wat meisjes willen.
Meisjes willen heus ook het spannende Erebos lezen of een nadenkboek als Mijn zus woont op de schoorsteenmantel. Natuurlijk willen we dat. Maar als de wereld soms net iets te groot is, net iets te veel, net iets te hard, dan gaat er niks boven een echt meisjesboek dat je (en dit is de test of het echt goed is) opnieuw en opnieuw kunt lezen. Nergens kan je zo lekker in verdwijnen, niks kan je zo’n kick geven – of het moet zijn het achter elkaar opeten van een enorme reep pure chocola. Een goed meisjesboek loves you back. Troostboeken zijn het – en het spijt me enorm voor de jongens dat zij dat niet hebben.
Of snap ik hen nou weer niet?

(geschreven als blog voor de Jonge Jury deze maand)