Amandelbloesem

Er staat een amandelboom voor mijn huis. En die boom die bloeit en bloeit.

Ineens zijn ze er weer: de bloeiende amandelbomen. Tussen al dat saaie olijfgroen staat het bijna obsceen. Je zou ervan willen trouwen en dan door zo’n bomenlaantje rennen in je witte jurk. Knalblauwe lucht, briesje erbij en het regent overal witrose blaadjes. Ik geloof dat kersenbloesem teerder is, en er bestaat ook bloesem die maagdelijker is of feller rose. Amandelbloesem is vuilwit met in de bloemetjes zelf bijna te rode hartjes en er zitten er overdreven veel aan één tak. Amandelbloesem is schaamteloos wulps.
En die van ons is de allermooiste.

Hoe lief de hond

Ik snap niks van de natuur, weet nog niet het verschil tussen fluitenkruid en berenklauw. Ik kan geen roos snoeien en dat wil ik ook niet kunnen.  Nu ik alweer ruim twee maanden op de berg zit, kan ik snakken naar een paar lekkere uitlaatgassen, het piepen van treinen op de de rails, naar heel veel te snel lopende mensen met haast.
Maar elke keer als ik mijn amandelboom zie, val ik stil. Als ik het hek van de patio opendoe ‘s ochtends en onder die boom door loop, zie ik meteen alles scherper: hoe blauw de lucht, hoe lief de hond in haar hok eronder, en ook hoe stil en hoe fris. En als ik thuiskom en ik stap uit de auto, regent die boom wel honderd bloemblaadje over me heen en dan denk ik: ja.
Hier woon ik. Hier!

Tak

Ik plukte een amandeltak en zette hem op tafel in een vaas. Meteen vulde het hele huis zich met een doordringende honinggeur. Alles begon zoet te smaken, te stinken zelfs van zoetheid. De tak bezweek onder zijn eigen bloemen, viel om, de vaas brak. Goed, je moet dus geen amandeltakken in huis halen.
Maar ik ben wel een beetje bang. We hebben een zachte winter gehad tot nu toe. Andere jaren bloeide de amandelboom op mijn verjaardag, maar dat duurt nu nog bijna twee weken. En nu gaat het ‘s nachts weer vriezen zeggen ze en gaan ze misschien wel doodvriezen, al die duizend dappere bloemetjes.
Wie o wie beschermt mijn amandelboom?