Alleen een hoopje kleren op de bank herinnert nog aan mijn man de tijdreiziger die vandaag weer is vertrokken.
Of het nou Bevrijdingspop is, Dance4Life, of MasterPeace, er zijn altijd grote en geweldige projecten die Ilco van de grond moet tillen. Die hem van mij wegvoeren naar verre plaatsen en belangrijke mensen.
MasterPeace
MasterPeace verzon Ilco in Afrika, ik geloof in Rwanda, tussen de puinhopen van de oorlog. En later aan een keukentafel in Schellingwoude waar we toen logeerden. Ik zag het gebeuren en ik wist: dit wordt groot, heel groot. En ook: daar gaat hij weer.
Wat MasterPeace is, zie je nog het beste in dit filmpje Imagine. Elke keer dat ik ernaar kijk, moet ik er weer van huilen. MasterPeace is wat mensen ervan maken en dat is heel, heel veel. En het wordt alleen nog maar groter. Ik heb me er allang mee verzoend dat ik negen van de tien keer de ‘vrouw van’ ben. En ik voorspel jullie: dat wordt nog veel en veel meer richting de apotheose in 2014.
In een echt bed slapen
Ik zie natuurlijk ook de andere dingen. Ik heb een man die weliswaar heel goed kan pauzeren maar toch 24/7 aan het werk is. Wiens energie voortdurend wordt afgetapt door heel erg veel mensen. En het is niet leuk om hem steeds maar weer uit te zwaaien en niet mee te kunnen op al die reizen.
Toch vrees ik dat het ook wel een beetje is zoals in het verhaal van Karlijn Stoffels over de zeemanslief. Die woont alleen in haar huisje aan zee en mist haar man die steeds maar weer bij haar weggaat ‘want een zeeman houdt nou eenmaal van de zee.’ Uiteindelijk, na vele jaren varen, komt hij dan toch thuis en kunnen ze ‘in een echt bed slapen’, samen.
Maar dan, na een tijdje, vraagt ze hem toch om weer terug te gaan. ‘Ik houd van je adem omdat de zee erin ruist. Ik houd van de branding die dreunt in het bonzen van je hart. Ik houd van de golven die me optillen als ik in je armen lig. Want een zeemansvrouw houdt nou eenmaal van de zee.’
