Amoureuse

‘Als ik op meisjes zou vallen, dan misschien wel op jou,’  zeg ik tegen een vriendin. Om er overdreven stoer aan toe te voegen dat die tijd achter me ligt, been there, done that…
Maar later zoek ik wel de CD van Veronique Sanson op. (lees verder)

Ik woonde in Parijs, was achttien jaar oud en tamelijk verloren. In het grote, statige huis aan de Place de la Republique waar ik een piepklein kamertje had, kon het ‘s nachts idioot stil zijn. Gelukkig had ik mijn Franse buurmeisje, een elegant androgyn type die mij af en toe uitnodigde om een glas wijn bij haar komen te drinken. Meer een fles eigenlijk.

Existentialistisch

Mijn buurmeisje had een vriendin: een klassieke Franse schoonheid die nooit lachte. Met zijn tweeën waren ze extreem serieus en sereen, allebei altijd heel existentialistisch in het zwart gekleed. Soms zat ik daar ook bij en dan staarden mijn buurmeisje en ik allebei vol aanbidding naar die dramatisch mooie vriendin. Vaak pakte mijn buurmeisje dan haar gitaar en zong heel langzaam en innig liedjes van Veronique Sanson voor haar. Vooral het liedje Amoureuse herinner ik me, eindeloos opnieuw ingezet. Heel slim slikte mijn buurmeisje de uitgangen in, zodat je nooit precies wist of het lied om de liefde voor een man of voor een vrouw ging.
Nooit raakten die twee elkaar aan, of zeiden iets dat meer expliciet was dan dat lied. Maar juist daarom waarschijnlijk  zinderde de lucht en ademde alles een grote, allesverterende liefde die heel soepel op mij oversloeg. Soms bleef de vriendin slapen en dan lag ik aan de andere kant van de muur me daar uitermate onrustig van alles van voor te stellen. ‘Je ne veux pas qu’arrive le soleil…’

Liefje

‘Mijn liefje is er,’  vertelde ik op een dag aan mijn buurmeisje. Ik gebruikte het woord ‘copin’  dat ik van haar had geleerd, net als zij met een ingeslikte uitgang aan het eind.
‘Waarom heb je dat niet gezegd?’  reageerde ze verrast. ‘Vite vite, je moet ons meteen voorstellen.‘
Ik zwaaide de deur open en daar zat Ilco, vers uit de bus gestapt.
Mijn buurmeisje deinsde achteruit. ‘Copain! Het is je copain. Niet copine…. O, dat moet je nooit meer doen.’  Ze keek naar Ilco alsof hij van een andere planeet was. En daarna – echt waar- heeft ze me nooit meer in haar kamertje uitgenodigd.

Hier is het liedje: http://www.youtube.com/watch?v=-MKDcsk_Ab4