Bilitis

Sommige mensen blijven maar opduiken in mijn boeken. Zo betrap ik mezelf er dezer dagen ineens op dat ik de muziek van Bilitis loop te neuriën, hoe diep kan je zinken? En dat komt dus door S.

S. was een soort vriendin van me toen ik een jaar of twaalf, dertien was. Zij was twee jaar ouder en wist alles van seks. Dat vond ik super smerig – en tegelijkertijd enorm fascinerend.
S. kon door een of ander steegje lopen en dan ineens peinzend zeggen: ‘Het ruikt hier naar sperma.’
Ja, knikte ik dan al net zo ernstig, en sloeg snel alle geuren daar op in mijn geheugen. Een volgende keer zou ik het ook meteen herkennen en er iets van zeggen (En echt, dit is even een gênante ontboezeming tussendoor, ik heb het gedaan. Tegen een schattig vriendinnetje uit het niets heel vrouw-van-de-wereldachtig zeggen: ‘Het ruikt hier naar sperma’.  Geen idee of dat ook echt zo was, maar het maakte wel indruk, geloof ik).

Soft focus

S. sleepte mij mee naar feestjes en jongens waar mijn eigen dochters van mij absoluut niet naar toe zouden mogen – en waar ikzelf vast ook niet heen mocht van mijn moeder. Ik herinner me dat ik een keer totaal verkrampt op een achterbank van een auto zat, terwijl S voorin met een jongen de meest wilde dingen aan het doen was. Ik wilde wel weg, maar dat kon niet, het was een driedeursauto.
Het was de tijd van David Hamilton. Dat was een Fransman die foto’s maakte van mooie meisjes van mijn leeftijd in de zon, halfnaakt en soft focus. Op een of andere manier misten mijn schoolvriendinnen en ik totaal het erotische aspect daarvan en we hingen posters van die foto’s op in onze slaapkamer en stuurden elkaar David Hamilton-kaarten; dat vonden we ‘romantisch’.
Ook S. had overal David Hamilton op haar kamer hangen. Er was ook een poster bij van een film die -heel interessant-  Bilitis heette.
‘En daar is deze muziek van,’  zei S. Ze pakte een cassettebandje met een of ander synthesizernummer dat me totaal hypnotiseerde.
‘Geweldige film. Heb je hem gezien?’  vroeg S. En toen ik beschaamd nee schudde, zei ze: ‘O dus je gaat nooit naar pornofilms?’

Zinnetje

Nooit vergeten, dat zinnetje. En S. zelf ook niet, die blijft ook maar rondspoken in mijn boeken. Het enige dat gelukkig wel is veranderd, is mijn muzieksmaak. Super irritant dus, dat goedkope synthesizermuziekje in mijn hoofd de hele tijd.