De wellust van mijn tandarts

‘Ja hoor dat wordt een zenuwbehandeling’, zegt de tandarts, ‘kom over twee weken maar terug.’
‘Maar…’
‘Ibuprofen, de zwaarste dosering. Als je nu met de assistente mee wilt gaan, kijkt zij wanneer er een plekje voor je is.’
Ik verbeeld het me niet, hij kijkt bepaald wellustig.

Wij hebben een behoorlijk enge tandarts, ik heb al eerder over hem geschreven: de tandarts met de zachte handjes. Hij rolt altijd op zijn stoel helemaal onder de tandartsstoel zodat je als het ware op zijn schoot ligt met je hoofd. En dan begint het wriemelen met die poezelige handjes, terwijl hij er fluisterzacht bij praat. ‘Adem in, Anna… Ja… Ja…. En uit.’  Soms blijft hij wel een paar minuten doodstil zitten met een of ander ding tegen je kies aan, terwijl hij intussen dromerig in de verte kijkt. Het is altijd bloedheet in die kamer, en doodstil dus. Je hoort alleen dat zachte ademen.

Tangetjes

En de assistente! Bloem en ik weten zeker dat zij en de tandarts stiekem een heftige seksrelatie hebben. Ze is altijd net iets te opgemaakt, net iets te idolaat, helemaal synchroon met die hypnotiserende stem. Ook zij staat vaak minutenlang wazig voor zich uit te staren. Om je vervolgens later in haar afsprakenkamertje een enorme kat te geven, want het is eigenlijk een megabitch. Als ik mezelf echt wil kwellen, gevangen in de tandartsstoel, vraag ik me af wat er in die stoel gebeurt (en met die enge tangetjes!) als de laatste klanten weg zijn en de assistente woest haar witte jas openrukt – waar dan natuurlijk een griezelig kinky lingerietje onder zit. En nee, over de tandarts en wat hij dan doet mag ik van mezelf echt NIET verder nadenken, anders verdraag ik die vingertjes nooit meer in mijn mond.

Frustratie

Ondertussen ben ik altijd enorm aardig tegen de tandarts want ik heb een overdreven respect voor witte jassen.
Totdat ik laatst ineens zo genoeg kreeg van de beugels. Want dat doet deze man dus ook: al onze dochters van beugels voorzien. Dat duurt eindeloos. En duur is het ook! Bloem is inmiddels allang van dat ding verlost, maar toen ze voor de zoveelste keer op controle moest, wat minder dan een minuut duurt en vijfenzestig euro kost, had ik het ineens gehad.
‘En nu is het klaar!’  schreeuwde ik middenin de tandartspraktijk – want dat is natuurlijk de keerzijde van dat afgedwongen respect: dat je een groot reservoir aan frustratie opbouwt.
De assistente sloeg haar hand voor mond, de tandarts kwam aanrennen om te sussen, ze zwaaiden met papieren die wij kennelijk getekend hadden – en ik droop af.
Maar toch, ik heb zijn autoriteit aangetast, in het bijzijn van de assistente nog wel. Dus nu zint mijn tandarts volgens mij op wraak. En als er iets eng is…