Lorca vs Glee

Ik was altijd zo blij dat er in Montefrio maar één school was. Dan heb je niet al dat lastige kiezen en gedoe van Nederland. Alle kinderen gaan hier gewoon naar dezelfde middenschool. Maar ja, inmiddels is Bloem bijna zestien en moet oersaaie definities leren uit hele oude lesboeken, temidden van kinderen voor wie Montefrio de hele wereld is – en zal blijven. Dus die verveelt zich.

Daarom gaan we op een andere school kijken, in Granada. Het is een mooi oud gebouw met marmer en zuilen, middenin het oude centrum.
‘Kijk, hier zijn tenminste jongens met lang haar,’  wijs ik. ‘De meisjes hebben hun haar niet zo tuttig stijl geföhnd. En ze dragen hier geen trainingspakken.’
Bloem gluurt langs de leraren (baardige intellectuelen in truien) de lokalen in. ’Ze hebben hetzelfde oude lesmateriaal als wij. En zie je hoe armoedig de klassen zijn ingericht?’
Natuurlijk zie ik dat, het blijft een publieke school in Spanje. ‘Maar dan zit je wel op de school waar Garcia Lorca zelf ook op heeft gezeten,‘  zwijmel ik.
Bloem draait zich om. ‘Jij houdt van oude dingen, jij hebt zelf op de Sorbonne gezeten. Maar ik wil niet voor niets in Amerika studeren.’

Sexy schooluniformen

En dus rijden wij een paar dagen later door de vage outskirts rond Granada op zoek naar het Granada College, een privéschool, die Bloem zelf heeft gespot op internet. We verdwalen in de ene urbanizacion muerte (spookstad) na de andere, komen zelfs langs een enorme verlaten school waar geen enkel kind meer te zien is en het is dat ik de weg terug niet meer weet, anders was ik er allang mee opgehouden.
Maar dan ligt daar ineens, middenin een oase van groen en besneeuwde bergen een school van Glee-achtige allure. Tennisbanen, wandelparken met bankjes en bloemen, een zwembad. Binnen is een reusachtige eetzaal, een schoolpsycholoog en een eigen schooldokter. Overal picture windows naar die bergen en dat groen. En kinderen van allerlei nationaliteiten, in strakke, best sexy schooluniformen. Zelfs bij gym is de voertaal Engels en alles ademt dynamiek en succes.

Een behoorlijk leuke school

Deze keer probeer ik wel met Bloems ogen te kijken en ja, ik snap het. Dit is een behoorlijk leuke school.
Maar ja, wel een dure. En om er te komen zou ze elke dag anderhalf uur heen en anderhalf uur terug moeten reizen.
Bovendien, sinds ze de wificode van de school hebben gekraakt en met de hele klas in een whatsapp-groep zitten, is het schoolgaan hier in Montefrio ook een stuk gezelliger geworden, geloof ik.
Dus nu hebben we het hier ook ineens. Schoolkeuzes, schoolgedoe.