Ma Ingalls

Ik heb een avontuurlijk leven. Daarvoor hoef ik niet eens te reizen. Je kunt – bijvoorbeeld- ook ergens langs de rafelrandjes van Europa gaan wonen en je een halve pionier voelen.

Zo waren we afgelopen week opeens ingesneeuwd. In één nacht terug naar het kerstmisgevoel. Maar dan echt. Zout strooien bijvoorbeeld gebeurt niet hier in Spanje. De mensen wachten gewoon tot de sneeuw weer gesmolten is, alles ligt plat.

Verwarmingsmotorenverkopers

Of neem de verwarming, die wij (romantisch!) stoken op olijfpitten. De motor ging stuk, dat kan natuurlijk. Alleen, het gebeurde aan de vooravond van een vijfdaagse verwarmingsconferentie in Madrid. Echt waar, dat bestaat. En dat betekende dat alle verwarmingsspecialisten en verwarmingsmotorverkopers van heel Andalusie in Madrid zitten, nog steeds. Er is er niet eentje achtergebleven. Daar moet je dan niet te lang over nadenken, laat staan mopperen. Je stookt gewoon een paar dagen, net als iedereen hier, vuurtjes in de drie openhaarden. En we pakken de stoof erbij. Kamperen in je eigen huis, temidden van de sneeuw, hoe kleine huis op de prairie is dat? Ik bak er roggebrood bij en  maak warme chocolade die de meisjes knus opdrinken onder een dekentje op de bank.
En trouwens, wat ben ik ook handig geworden met stoppenkast! Ik weet inmiddels precies welke groepen waarbij horen en waar een potentieel zwak punt zit. Gisteren nog werd ik wakker in het donker en dan zie je mij als Ma Ingalls rond schuifelen, totdat ik het probleem gevonden heb.  Hiervoor heb ik speciaal een kaars met zo’n handvat gekocht. Zien jullie mij al gaan in mijn nachtjaponnetje, met een stola over mijn schouders?

Sneeuw smelten

Het probleem met de stroom zat deze keer in een overstromende waterpomp, waarschijnlijk gewoon een slangetje los.
Tjsa, dan verraadt zich plotseling het stadsmeisje: geen idee hoe zo’n pomp in elkaar zit. Dan moet er iemand komen en die iemand komt natuurlijk niet METEEN. En dan kan je niet douchen en niet naar de wc en loop je rond met je mond vol tandpastaschuim.
Ma Ingalls, denk ik dan maar steeds, als een soort mantra. Die ging ook gewoon naar de bron met haar emmertje en ze bleef er prachtig en stralend bij. Of nee, die ging natuurlijk sneeuw smelten! Je wilde toch geen saai leven? Nou dan.