Voor de kat z’n k*t

Alle mooie dingen zijn weerloos. En zinloos. Tenminste, zo voelt het vandaag.

Een van mijn allerliefste vriendinnen is actrice – en een goeie ook. Ze heeft al jarenlang een droom om zelf een voorstelling te maken. Het verhaal groeide en groeide in haar hoofd totdat het echt onontkoombaar was geworden.
Uiteindelijk ging ze aan de slag. Ze schreef het verhaal op, versie na versie en bouwde de voorstelling helemaal zelf op, uit niets. Op haar enthousiasme en oerkracht kreeg ze vormgevers mee, technici grimeurs, een theaterdirecteur die haar een podium bood. Alles regelde ze zelf, tot de publiciteit en boekingen aan toe.

Gevecht

De voorstelling kwam er – een echt labour of love. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Mooie recensies. Mensen die lachen en huilen, tegelijk en door elkaar heen.
Tenminste – als ze komen.
Want daar zit het probleem. Mijn vriendin werkt nog steeds elke dag keihard aan publiek. Elke dag!  Ze belt, ze blogt, ze flyert, ze smeekt, ze gaat zelfs de straat op. Ze is er fulltime mee bezig. En dan zitten er weer twintig mensen in een zaal voor honderd, waarvan voor een deel ook nog bekenden.
‘Hoe lang hou ik het nog vol? Ik weet het echt niet’  schreef ze vandaag in een mail aan een paar vriendinnen. Er staan meer heftige woorden in die mail, woorden als ‘verdriet’  en ‘gevecht’.

Verramsjt

De mensen zijn gek, geloof ik. Ze zouden in de rij moeten staan voor zo’n mooie, bijzondere voorstelling.
Je moet er eigenlijk niet teveel over nadenken, maar vandaag doe ik het toch want ik ken het zo goed. ‘Word nooit kinderboekenschrijver als je rijk wilt worden’  zeg ik vaak op scholen. Ik bedoel eigenlijk: je mag je handjes dichtknijpen met drieduizend verkochte boeken. Drieduizend – wat is dat nou voor belachelijk klein aantal?! Er wonen miljoenen kinderen in Nederland, wat voor stomme dingen doen die dan allemaal met hun tijd en hun geld?
Mijn sleutelboek Nooit meer lief dat nog maar twee jaar oud is, wordt nu alweer verramsjt en dat moet ik notabene op internet lezen. Dat zijn van die momenten dat  de moed je in de schoenen zinkt en je echt even helemaal niet meer begrijpt hoe de wereld in elkaar zit.

Update

En nu het happy end. Ik schreef dit stukje vannacht en vanmorgen…. vijfsterren megagrote recensie voor de voorstelling van mijn vriendin in de Volkskrant en zelfs een zinnetje op de voorpagina. Als dat publiek nu niet komt…