Een zonloze gedachte

‘Dit is mijn laatste verhuizing,’  zegt mijn moeder. Ze zit pontificaal op haar blauwe bankje tussen de dozen rond te kijken hoe haar kinderen lopen te sjouwen en te klussen. ‘Hiervandaan ga ik naar mijn graf.’

We verhuizen mijn moeder van de tijdelijke kamer in het tehuis naar de kamer waar ze dood zal gaan. Dat kan best nog jaren en jaren duren. Mijn moeder wiebelt en kukelt, ook vandaag moeten mijn zus en ik haar een keer oprapen van de badkamervloer. En in haar hoofd wiebelt er ook van alles. Maar mijn moeders hart klopt, haar bloed stroomt, ze praat en ze zingt kinderliedjes. En ondertussen wacht ze maar zo’n beetje op de dood, hoe zinloos. Zonloos – tikte ik per ongeluk (mijn nagels zijn een beetje te lang).

Maria

Vorige week had ik nog een mailtje. ‘Ik kende je moeder, wil haar altijd nog eens laten weten hoe belangrijk ze voor me is geweest. Van haar mocht ik echt zijn wie ik ben, dat heeft mijn leven veranderd.’
Een vriendin toont me een foto op haar telefoon: ‘Kijk ze doen op school een project over dromen en er hing zomaar een gedicht van jouw moeder aan de muur.’
En ook zie ik deze week een buurmeisje terug van dertig jaar geleden dat nog steeds over mijn moeder praat als de gedroomde moeder: gul, vrolijk, liefdevol, stralend.
Want ja, mijn moeder was dus een goede therapeute, een schrijfster van kindergedichtjes en bovenal een soort oermoeder. Was?
Ze heet Maria, mijn moeder, ineens zin om haar naam te noemen. En ze spaarde heel lang foto’s van boten die Anna Maria heetten – en dat zijn er meer dan je zou denken.