Er is een plek…

Er is een plek aan de oevers van de Bosporus, pal onder de brug met de duizend lichtjes. Daar zitten mensen op bankjes en lage krukjes thee te drinken, te praten en te lachen. Er speelt altijd wel iemand op een gitaar – heel erg goed – en soms wordt er meegezongen. Stoere meiden imponeren hun vriendjes bij het water door zoveel mogelijk dobberende ballonnen kapot te schieten. Viskatten sluipen tussen alles door en maken reusachtige schaduwen in het maanlicht. Overal ruikt het naar  verse wafels die de hele nacht door worden gebakken, en naar gepofte kastanjes.
Daar, aan de voet van die lange, lange brug, zitten zwartgesluierde ‘vleermuisvrouwen’  naast westerse meiden en jongetjes in witte pasja-pakjes naast tandeloze opaatjes.
Niets hoeft en alles mag en niemand gaat er ooit slapen.

Bruiden tellen

Daar denk ik aan als ik in het vliegtuig zit, terug naar Spanje. Als ik land in de grauwe mist en mijn telefoon meteen begint te piepen: ‘mam, kan je me zo-en-zo-laat daar-en-daar ophalen?’ Als twee lieve Spaanse meisjes mij op de schouder tikken en me in zwijgend meeleven een pakje blarenpleisters geven – goed, het begint dus te tonen: vier dagen op die hakken.
Er zijn meer stukjes Istanbul die ik meeneem. Zoals de boekwinkels, die precies zijn zoals in mijn dromen: bruisend en vol muziek. Je kunt er echt goeie koffie drinken en lekker zitten in zachte stoelen. De boeken staan overal en daaromheen staan weer cd’s, het zijn verdwijnwinkels waar de liefde voor boeken vanzelfsprekend is en lezen het fijnste dat er bestaat.
Een weekendje bruiden tellen gaf een score van (ongelogen) 22. Bruidjes flanerend voor een moskee, voor vijvers, voor de bloeiende bougainvilla.
Ik onthoud ook hoe feestelijk het is om ergens te zijn waar geen crisis is en waar genieten een kunst is die schijnbaar iedereen verstaat. Overal ATM’s en allemaal zijn ze in gebruik. Overal de geur van lekker eten. Broden vers uit de houtgestookte oven, gevulde pizaatjes liefdevol in elkaar gedraaid door Koerdische vrouwtjes, granaatappelsap van een stalletje dat veel paarser en zoeter is dan dat in Spanje. Geroosterd lamsvlees.
En als ik ooit nog eens mopper op de beperkte keuze aan (seizoens)groente in mijn Spaanse dorpje, hoef ik alleen maar in herinnering te roepen wat de Turken alleen al allemaal kunnen doen met een simpele aubergine.

Dievenbende

‘Mam! Er is nog steeds een dievenbende actief in Montefrio. Ze hebben ingebroken in het café en de biertap meegenomen. En nu zijn ze zelfs in het convento geweest – weet je wat ze daar hebben gestolen? De omslagdoek en de kroon van de Maagd!’
Mijn dochters zijn diep verontwaardigd en zelfs een beetje bang. ‘En de Guardia Civil doet helemaal niets.’
Gauw herhaal ik in gedachten mijn nieuwe mantra: Er is een plek aan de oevers van de Bosporus, pal onder de brug met de duizend lichtjes. Daar zitten mensen op bankjes en lage krukjes thee te drinken, te praten en te lachen….