Turkish delight

Ik ben ontsnapt. Helemaal naar Istanbul.
Ilco en ik ontmoeten elkaar (ik uit Malaga, hij uit Ljubliana – ik weet niet eens hoe je het schrijft) ‘s avonds op het grote Taksim plein. Dat is net zoiets als afspreken bovenop het Empire State Building.

De kleur van de hoofddoek

Mama shelter, zo heet het hotel dat Ilco heeft geregeld. Een hotel om juist even géén moeder in te zijn – zelfs niet van mijn eigen moeder.
Istanbul is de stad waar MasterPeace straks zijn grote finale gaat beleven. En het is zo cool om hier te zijn met Ilco die inmiddels feilloos weet waar je de lekkerste baklava kunt krijgen, de hipste schoenen, waar het meest romantische restaurant zit en de niet-ranzige disco’s. Hij snapt de metro, de bussen en de tientallen veerboten en dus hoe deze gigagstad met 18 miljoen inwoners  in elkaar zit. Ik ben helemaal bedwelmd van bewondering. Zelfs de mensen snapt Ilco en hij legt me dingen uit als hoe je aan de kleur van haar hoofddoek kunt zien op welke partij een meisje stemt.
Istanbul is een soort brain orgasm voor wie snakt naar stadse prikkels. Vergeet iedere Europese stad, denk Rio, Kaapstad. Zo onvoorstelbaar veel dingen te koop en overal de oevers van de Bosporus waar een onophoudelijke stroom mensen zit te eten, te vissen, te kletsen. Heel veel muziek, heel veel dansen gewoon op straat. We drinken zoete kopjes koffie die aan verre reizen doen denken. En dan zitten we weer heel lang op de kaderotsen waar alle Turkse stelletjes flaneren, kijkend naar de constante stroom cruiseboten, vrachtschepen, veerboten, jachten.
En dat hele Istanbul doe ik – even for the record – op tien centimeter hoge stilettohakken.

Clowns

Alles hier is extreem. Daarom is het zo fijn – maar niet alleen. We belanden bij een mini-demonstratie van de vakbond. Daaromheen staat een gigantisch ME-cordon (drie keer zoveel agenten als de demonstranten) met overvalwagens en enge kanonachtige dingen. ‘Opzij, opzij!‘  schreeuwen de politiemannen en beginnen met een megatank dwars door dat piepkleine demonstratietje heen te rijden, waar een dappere woordvoerder net onversterkt een petitie voorleest. Ik kijk bezorgd opzij, twintig jaar geleden zou Ilco NIET opzij gaan. Nu doet hij dat wel, mijn MasterPeace-man, maar met moeite. ‘Ook dit is Turkije.’
Later zien we nog een andere demonstratie, middenin de grote winkelstraat. ‘Lesbo’s’  weet Ilco. ‘Ook nog steeds zo’n issue hier.’ Dit protest mag dan dus kennelijk wel – maar de vrouwen zijn dan ook allemaal onwijs grappig verkleed met pruiken en rode clownsneuzen terwijl ze met een onhandig soort fanatisme rammen op grote gekleurde trommels en tamboerijnen.