Een gebedje voor Milo

Het regent baby’s. Ik kan, als ik wil, elke dag een verse baby zien. Maar eentje is mijn lieveling.

We hadden natuurlijk Izan, Ilco’s Spanse petekindje, de meest ideale, gedroomde baby die doorslaapt, nooit huilt en ook nog eens beeldschoon is.  En vandaag in Nederland ben ik op bezoek bij zijn Nederlandse spiegelbeeld: Tobi: blond en blozend en prachtig. Verder hoorde ik, een beetje laat maar dat is een ander verhaal, dat mijn broertje vorige week zijn derde zoon heeft gekregen: Ravi (de letter i is kennelijk een must voor jongensnamen).

En dan is er nog de baby die er eigenlijk nog niet moet zijn, maar die met een klap dit leven in is gevallen: Milo.

Achtbaan

Milo is de zoon van mijn lieve vriendin Jowi. Schrijfmaatje, mailmaatje, soul mate misschien wel. Ook nog eens de vrouw op wie ik zou vallen als ik het met vrouwen zou willen doen. Jowi zou een kind krijgen in augustus, het had nog heel wat voeten in de aarde gehad. De laatste keer dat ik haar zag, twee maanden geleden, zag ze er beeldschoon zwanger uit. Nu zie ik haar en is ze nog steeds beeldschoon, maar niet meer zwanger.

Milo is veel te vroeg geboren, met zesentwintig weken, en ligt in het AMC te vechten voor zijn kleine leventje. Al sinds zijn geboorte, een week of drie geleden, heb ik een hotline met Jowi, mailen we elkaar meerdere keren per dag. De achtbaan van de hel waarin Jowi en haar Edwin sinds Milo’s komst zitten, is bijna niet voor te stellen. Ja, Milo leeft en groeit en doet het goed. Maar alle complicaties die worden voorspeld, gebeuren óók, stuk voor stuk. Op dit moment is er weer zo’n complicatie – en het is een pittige. Dus nu denk ik al de hele tijd: o, Jowi… En: o, Milo… Hij weegt nog maar een kilo en zijn handje is zo klein als mijn duimnagel.

Lees zijn verhaal maar, het staat hier http://www.jowischmitz.nl/home/, in de prachtige, krachtige woorden van mijn vriendin de schrijfster. En laten we vandaag allemaal ergens op de dag een klein gebedje doen. Een gebedje voor Milo.