Gedragen door vier handen

Ilco is de godfather en zo ziet hij er ook uit met zijn strakke witte pak en zonnebril. De cura is de man met de bijbel en de waterkan. En Izan is de baby om wie het allemaal draait.

Mocht je ooit uitgenodigd worden op een doopfeest in een Andalusisch dorpje, dan is dit de dresscode voor vrouwen: ultrakort, stijf en glimmend jurkje, matching tasje en matching schoenen met de hoogste hakken die je kunt vinden. Hoe open de neuzen van die schoenen ook zijn en al vallen de kerkzwaluwen van het dak van de hitte: daarbij hoort een vleeskleurige panty. En het haar geföhnd in ouderwetse pijpenkrullen.

Mini-bruidjes

Daar zitten we dan met zijn alleen opgedoft in de koude koepelkerk naar het monotone gezever van de cura te luisteren. Opstaan, zitten, opstaan, zitten, gedoe met hosties, het is vandaag ook nog de communie van Dunya’s halve klas: mini-bruidjes en jongens in matrozenpakjes, tollend van gewichtigheid.
Maar dan is eindelijk het moment van de doop. Ilco moet de kaars vasthouden en samen met de petemoeder en de ouders om het doopvont staan. De cura gooit een fikse plens water over Izan’s hoofdje, terwijl de ouders en de peetouders allemaal een hand op zijn lijfje houden.
En dan ben ik toch ineens getroffen door het beeld en de ernst van de situatie: een kind gedragen door vier handen.
Lieve kleine Izan, nu voor altijd een piepklein beetje Ilco’s zoon.

Gloriemoment

En doe ikzelf nog iets behalve alles en iedereen observeren vanaf een veilig afstandje? Ja! Ze hebben me gevraagd om de taarten voor het feest te bakken en daar ben ik -tussen alles door- dagen mee bezig geweest. Doodeng maar met een heerlijk gloriemoment als de oma van de familie na afloop persoonlijk op me af komt lopen.
‘Dat zijn heel goede taarten,’  zegt ze ernstig – ik krijg er een zoen voor.