Harige benen onder stomme hemden

Ik moest naar het ziekenhuis, het was voor iets kleins. En voor ik het wist zat ik in een rolstoel met een infuus, in een blauw operatiehemd met een mutsje en plastic zakken aan mijn voeten.

Nee, ik was niet ineens doodziek geworden, de Spanjaarden hebben er nou eenmaal een handje van om alles enorm te hospitalizeren of hoe noem je dat. Voor het minste of geringste bloed prikken en altijd röntgenfoto’s maken ‘voor de zekerheid’, dat werk. En dan heb ik het nog niet eens over de gigadoses medicijnen die ze, vaak alleen maar preventief, voorschrijven.

Mutsjes

‘Waar is je begeleider?’  vroegen ze op de polikliniek.
Verderop zaten vier mannen en een vrouw die ook een operatietje kregen, dat zag je dus aan die mutsjes en hemden. En inderdaad, naast hen stonden speciale stoelen voor de begeleiders: een moeder, twee echtgenoten, een vriend. Iedereen keek reuze ernstig en gewichtig en je zag al die harige benen onder die stomme hemden wat me meteen al enorm irriteerde. Maar om eerlijk te zijn: één man had zijn benen (en nog wel meer ook) geschoren en dat irriteerde me ook.
Ik werd er heel erg kattig van. NEE, ik had geen begeleider, mijn man was op reis, ik moest niet eens een echte narcose, en waarom al die fuzz? ‘Ik kom uit Nederland, daar werken de mensen gewoon in plaats van zo’n hele dag in een ziekenhuis rond te hangen.’ De dokter moest eraan te pas komen en een telefoontje naar een vriend die beloofde me te komen ophalen, anders was ik weer weggestuurd. ‘Dan zijn nu de verpleegsters je begeleider’  zei de dokter ernstig. ‘En trouwens, hier in Spanje werken we ook. ‘
Nee, ik werd geen vrienden met de andere patiënten

Verse rozen

Het duurde zo lang… En na de operatie ook nog eens met gewichtige chek ups van bloeddruk en hartslag en om de haverklap je temperatuur meten.
Je zou er gewoon ziek van worden.
Het kostte me zes uur en toen kon ik echt allang weer zelf naar huis rijden, stiekem toen de verpleegsters gingen lunchen.
Waar ik geloof ik nog het meest last van had was die steriele Spaanse ziekenhuissfeer waarin ze me zo lang gevangen hadden gehouden. Alle ziekenhuizen zijn lelijk maar de mix van ultasteriel en net te weinig geld leidt tot doodenge bunkers.
En daarom was dit het beste medicijn: een stralendwitte patio toen ik eindelijk thuis kwam, de zon die glinsterde in het zwembad. Overal bakken vol kersen van het land. En Dunya die kwam aanrennen met haar armen en haar haren vol met verse rozen, die ze bij de buren uit de tuin had gepikt.