Ik ga op reis en ik neem mee… venkel!

In Spanje is het vierentwintig graden in de nacht en het enige licht komt van de maan. We tillen slapende kinderen uit de Landrover en koffers vol met expatfood: bruin brood, kaas, bastognekoeken, bielzendrop en heel veel lovechock chocola.
En het is alsof ik nooit ben weggeweest.

Het is dat ik nog steeds een kater heb, anders zou ik niet geloven dat ik de nacht ervoor nog op een feest was waar grote mensen verkleed waren als sprookjesfiguren en dansten als blije pubers. Of dat ik echt twee dagen daarvoor van Amsterdam naar Vlijmen ben gereisd en vervolgens via Haarlem naar Arnhem en door naar Rotterdam
Misschien heb ik de hele vorige week alleen maar gedroomd.

Free hugs

Zoals dat ze gratis omhelzingen uitdelen op Amsterdam CS.
‘Come and get your free hug today’. Mannen, vrouwen en kinderen in blauwe truitjes rennen met gespreide armen tussen spandoeken met ‘free hugs’  erop. Argeloze voorbijgangers laten zich woest omhelzen.  ‘Everybody needs a hug now and then’. Toeristen maken foto’s.
Het verwarrende is natuurlijk dat omhelzingen altijd gratis zijn (of je moet naar een hoer gaan), maar in dit geval komt het van een onbekende en dat maakt het een soort aanranding en dus best eng.
Nee, dan liever de licht beschonken omhelzing die ik op datzelfde sprookjesfeest van mijn uitgever krijg, terwijl hij jolig uitroept: ‘Jij moet eens even flink geknuffeld worden.’

Grenzen

Mijn vingers jeuken om nog veel meer op te schrijven, vette roddels en spannende verhalen. ‘Ik ben nu al heel benieuwd naar je blog’  zei schijfster X, die net had verteld dat ze dol was op seksscenes schrijven. We staarden naar de dansvloer waar beroemde schrijvers Y en Z zich uitleefden op iets dat je bijna geen dansen meer zou kunnen noemen, ondertussen heerlijk roddelend over de escapades van Q.
Maar nee, zelfs dit blog heeft grenzen.
Terwijl ik daar nog over na zit te denken komt mijn oudste dochter trots aanzetten met iets dat ze onderin haar koffer heeft verstopt. ‘Mam, je raadt nooit wat ik uit Nederland heb meegenomen! Dit wilde ik al jaren.’
Het is… een venkelknol en, echt, daar ben ik heel blij mee. Venkel is zo’n groente die niet te krijgen is in Spanje en die smaakt naar vroeger, naar Durgerdam.
Goed, 1 venkel voor 5 personen, hoe ga ik dat aanpakken? Ik loop alweer naar mijn Spaanse  keuken. Inderdaad, alsof ik niet weg ben geweest.
Schizofrenie is gelukkig mijn vak.