R.I.P. Red

Achach er is een paard dood. Een heel groot, heel sterk paard van nog maar zeven jaar. Onze twee paardenmeisjes zijn ontroostbaar.

Het ging mis binnen een paar dagen. De boeren hadden illegaal gif gespoten tussen de olijbomen, het paard knabbelde wat gras, kreeg buikpijn en toen een koliek. Hij had zoveel pijn dat de dierenarts er een einde aan moest maken.

Gif

Het heeft iets griezeligs: zo’n enorm sterk paard, letterlijk het beste van stal, dat zo snel geveld is. Hoe idioot sterk is dat gif? En hoe kwetsbaar alles.
Voor paarden-Liz is het haar ergste nachtmerrie. Red was de makkelijkste van de zes, kon alle ritten aan. Dat hij er nu niet meer is, is een financieel drama voor iemand die er elke maand  maar net in slaagt haar paardendroom te blijven volgen. Maar dat is niet eens het ergste.  ‘Ik hoop dat mijn paarden allemaal heel oud worden,’  zei Liz vorige week nog tegen Chaia, ‘ze mogen hier allemaal blijven tot en met hun pensioen, gewoon lekker buiten, altijd om me heen.’ Liz houdt van haar paarden zoals moeders van hun kinderen. Red was haar lieveling – en die van Dunya.

Pijn

Zij en Chaia houden nooit meer op met huilen en Ilco en ik zitten vrij machteloos over die schokkende ruggetjes te aaien.
‘Waarom gebeurt dit, wáárom?’  vraagt Chaia steeds, met lange uithalen.
En het afschuwelijkste van alles is dat daar gewoon geen antwoord op te geven is. Behalve misschien dat pijn nou eenmaal de tegenkant van liefde is – en wat is dat nou voor waardeloze les om te leren, zeker als je nog maar veertien bent?

Dag lieve Red…