Unzipped

‘Op dit soort momenten nemen mensen dus cocaine,’  zegt mijn dochter als ik voor de zoveelste keer begin te gapen. Om er onmiddellijk licht gealarmeerd aan toe te voegen: ‘Nee he mam, niet doen hoor.’
Hm , zo ernstig is mijn reputatie dus al bij mijn kinderen,

Ik wil alles! Zes dagen in Nederland zijn, met de vroegste treinen naar de verste scholen om over mijn boeken te vertellen, ’s middags nog wat afspraken en tot diep in de nacht wijn drinken met vriendinnen.

Liefde

Maar ik hou het niet vol… Net als mijn leuke stadse outfit: de rits van mijn dure laptoptasje is ineens kapot, net als die van mijn strakste broek en van mijn make uptasje.Wat is dat ineens voor raars met al die ritsen?  Lippenstift en mascara rollen door mijn tas en van de rouge breekt meteen het dekseltje af.
Als ik bij mijn liefste vriendin slaap, wil ik wel drie avonden in een proppen. En dan nog in bed in het donker over de liefde praten. Alleen, ik mis steeds de helft van wat mijn vriendin zegt, te moe zelfs om rechtop te gaan zitten. Af en toe hoor ik mezelf vanuit een halfdroom de meest bizarre antwoorden geven (sorry Mylou).
En als ik een geweldig moeder-dochter uitje heb in het Stedelijk Museum (ik heb me er zo op verheud) val ik in slaap voor elke video-installatie. En aangezien er een specialae tentoonstelling is van video-installaties, kan ik mijn lol op – tot afgrijzen van mijn dochter. ‘Mam? Slaap je nou??? Maham!’  (sorry Bloem).

Ooit kon ik dit – en niet op cocaine. Werken en tegelijkertijd een opwindend sociaal leven hebben. Waar is die tijd gebleven?