De kinderen van Montefrio

Als ik mijn dochters was, dan schreef ik later een boek over mijn Bolderburenachtige jeugd in Spanje.

Dan schreef ik over alle kinderen die hier altijd rondlopen, uit Nederland en Spanje, over eten aan lange tafels en bergen afwas die je moet zien te ontvluchten. Over superkleverige karamelcake bakken en dat die dan binnen vijf minuten op is; en heel hoog en gevaarlijk de boom in klimmen voor de lekkerste vijgen.

Watervalletje

Ik zou het perspectief van de jongste tomboy kiezen: omringd door al die grote meisjes in hun fancy bikini’tjes die de hele dag door piano spelen en je haar steeds met ketchup willen wassen tegen het groen van chloor. Maar dat je liever lekker groenharig met de jongens van het veel te hoge zonne-afdak in het zwembad springt of iets verderop van de rots bij het verborgen watervalletje. En dat je daarna gewoon in je onderbroek op je fiets de campo in stuitert naar een van je vele hutten waar je van alles heen hebt gesleept zoals servies, dekens, koekjes en boeken (niet dat je zoals de grote meisjes van lezen houdt, maar je houdt er wel van om lang en gewichtig met een boek voor je neus te zitten).

Trakteren op sla

Het grote verschil met Bolderburen is natuurlik dat het veel vaker en veel langer warm is hier, dus als je negen bent en je eigen moestuin begint, kan je drie weken later iedereen al royaal trakteren op sla en radijsjes. ‘s Nachts slaap je op de enorme trampoline onder de sterren – soms wel met acht kinderen als de spaken van een wiel.
Er zouden ook echt spannende avonturen te vertellen zijn zoals die keer dat je eieren gaat zoeken bij de heks van boven en dat de zwerfhond Floortje die altijd meeloopt onder het hek door glipt en terecht komt in een vossenklem (die je consequent ‘wolvenklem’ blijft noemen).

Ach, het zou met gemak een serie kunnen worden omdat het een eindeloos verhaal is en je nog maar moet zien (maar dat denk ikzelf dan weer, glurend achter mijn computer) of je daar later ooit, ooit nog overheen komt…