Dromen van Hans Klok

Volgens mijn zus heeft mijn oude moedertje een nieuw en groot idool: Hans Klok. Los van alle andere gedachten en associaties die dit bericht bij me oproept, moet ik ook meteen denken aan het kinderboek dat Hans ooit schreef. Ik doe het niet vaak, boeken slopen, maar dit boek heb ik met heel veel plezier in een sinterklaassurprise verwerkt.

Goed, Hans Klok had dus een kinderboek geschreven, zoals bekende mensen wel vaker doen: als statusverhogend speeltje tussendoor. Het was ook nog eens een ranzig soort dealtje met de CPNB waardoor wij het allemaal gratis kregen op het kinderboekenbal en Hans zelf voor ons optrad.
Dat optreden was geweldig, daar niet van.
Maar dat boek… Dat ging dus over Hans Klok. Of nog erger: over een jongetje dat ervan droomde om Hans Klok te zijn, een soort superfan. En toen ging hij hem eindelijk ontmoeten… en toen was hij zo blij. Zonder enige relativering, laat staan ironie.

Dromen van je schepper

Dit soort boeken staat bij ons thuis op de verboden lijst. Schrijvers mogen zichzelf niet in hun boeken stoppen, vinden mijn dochters en ik – en al helemaal niet ophemelen. Carry Slee heeft er ook een handje van. Dan droomt haar hoofdpersoon van een rol in de nieuwste film van… Carry Slee inderdaad.
Zelfs Francine Oomen heeft zich er wel eens schuldig aan gemaakt. Ergens in een Lena Lijstje boek een ander boek van haarzelf aanprijzen.
Als dat gebeurt, zijn mijn dochters onmiddellijk met één klap uit de magie van het verhaal en komen bij me klagen. En terecht.
Natuurlijk, schrijvers stoppen zichzelf de hele tijd in hun boeken. En hun kinderen. En hun vrienden. Mijn eigen Landrover staat op de omslag van Moord in de jungle, dat is al bijna een grensgeval. Maar wat Hans Klok doet, schrijven over iemand die zo graag Hans Klok wil zijn, dat is pure masturbatie, dat hoeven wij niet te zien. Toch?

Wel jammer trouwens, dat ik dat boek niet meer heb, had ik mijn moeder nu vast heel blij mee kunnen maken.