In het huis van een zekere Dorian

Parijs tintelt en zingt, regen en zon, en ik lach in alle etalageruiten.

Nu ik Bloem heb achtergelaten bij de Franse filmschool (‘Ga nou maar mama. Je vindt het een stuk spannender dan ik geloof ik’), zet ik het meteen met vriendin J op een zuipen.

Gérard Depardieu

En op een lopen want superstoere J vindt de metro eng. Het appartementje dat we mogen gebruiken (het is van een zekere Dorian en we weten nog steeds niet of het nou een man is of een vrouw) ligt tegen de périphérique aan, maar Parijs is overal fijn, elk arrondissement weer anders. En alle mensen zijn mooi! Een beetje zoals in Italië (en zeker niet zoals in Spanje): slank, goedgekleed, elegant. De oudere echtparen op weg naar hun ochtendlijke kopje koffie met croissantjes zijn niet stijf zoals in Montefrio of tuttig zoals in Nederland maar flamboyant. En alle zwervers lijken op Gérard Depardieu.
‘Mam, iedereen hier maakt een praatje met je,’  zei Bloem verrast.
Parijzenaars zijn als vlinders die steeds even op je schouder komen zitten.

Eten om van te huilen

To buy or not to buy. Zo vat J het samen. En inderdaad, mijn pasjes branden in mijn portemonnee, allemaal tegelijk. Wat een verleidelijke, heerlijke, spannende, originele, lekkere en belachelijk dure stad: van vintage jasjes tot kunst, van gedroomde boeken tot eten zo lekker dat je er bijna van gaat huilen. Toen ik er studeerde zag ik het amper, nu zie ik het een beetje te goed ben ik bang.