Lunchen met salades

Achttien was ik en ik zou volwassen gaan worden. Dus ik vertrok naar Parijs. Dat waren de jaren tachtig.
Zestien is ze nu, mijn oudste dochter. Volwassen worden interesseert haar geen bal, maar wel: spannende dingen doen.  Dus vertrekt ze vannacht… naar Parijs.

Goed, het is maar een zomerkamp van Bloem, maar toch. Een filmkamp dat ze zelf heeft gevonden, geregeld en zelfs betaald.  Ze durft het allemaal best alleen: met de nachtbus naar Madrid en dan naar Frankrijk vliegen. Maar toch ga ik haar brengen, even terug in de tijd.

Altijd een beetje hongerig

Ik was een studentje zonder computer, telefoon (jaren tachtig dus), zonder televisie en zelfs zonder boeken, en ik woonde op een piepklein kamertje met rose bloemetjesbehang (als je op je tenen stond kon je door het dakraampje de Eiffeltoren zien). Overdag verdween ik in de imposante collegezalen van de Sorbonne, waar iedereen opstond voor professoren die oreerden dat de Franse kunst/filosofie/taal de allermooiste en allerbelangrijkste ter wereld was.
Na college dwaalde ik eindeloos door de stad, zonder een cent op zak, altijd een beetje hongerig en starend naar succesvolle mensen die op terrassen aan mooi gedekte tafels lunchten met salades. Lunchen met salades… Ik kende alleen nog maar het broodtrommeltje dat mijn moeder altijd mee gaf naar school.
En ‘s avonds bezocht ik vage kunstenaarsfeestjes vol moeilijke existentialistische discussies en stokbrood en camembert en koppijnwijn. De meeste avonden zat ik trouwens alleen op dat kamertje, eindeloos brieven schrijvend naar Nederland.

Revanche

Pas later in Amsterdam begon mijn leven echt, met mij erin – of zo voelde het.
Maar toch, ik moet nog iets afmaken, lijkt wel, en dat is: met mijn prachtige oudste dochter die zo heerlijk blaakt van het zelfvertrouwen, naar Parijs.
En dan op een terras aan een tafel met een echt tafelkleed  lunchen met salades.