Gebedje

Waar is Arie Boomsma als je hem nodig hebt?

The sun is always shining in paradise. Al maanden zie ik blije bikinimeisjes in het zwembad duiken, spelletjes doen, giechelen en boeken lezen. Daarom komt het extra hard aan als een van die meisjes ineens het woord ‘zelfmoord’  in de mond neemt. Nee, niet van haarzelf. Maar haar beste vriend op school in Nederland ‘geeft het nog een maand en dan maakt hij er een einde aan.’  Eerst nam ze het niet heel serieus. Maar toen ontdekte ze zijn geheime superdepressieve twitterberichten. En op zijn telefoon foto’s van diepe snijwonden in zijn polsen.

It gets better

Het verhaal is niet bepaald nieuw: de jongen is stiekem homo en zijn ouders haten homo’s. Net als driekwart van de kinderen op de school. ‘Toen er een homostel kwam vertellen over hun leven, begon de halve klas kotsgeluiden te maken.’
Dit is dus Amsterdam! Er is wel een schoolpsychiater ‘maar die is er bijna nooit’.  En de kindertelefoon gaf een nummer dat altijd in gesprek is. ‘Nou ja, en nu ben ik dus hier en ik ben steeds bang dat hij niet meer leeft als ik terugkom.’
Ik weet natuurlijk niet of dit allemaal alleen een grote aandachtsschreeuw is van een overdramatische puber. Maar het komt wel in de week van 11 augustus, de dag dat mijn neefje Jeroen er jaren geleden (om andere maar net zo stupide redenen) een einde aan maakte.
Toen stond ik machteloos en nu ook. It gets better, it gets better, it gets better – je zou het wel van de daken willen schreeuwen.

Contact

‘Zorg dat je elke dag even contact hebt met je vriend, hoe dan ook,’  zeg ik tegen mijn dochters vriendin.
Even later komt ze opgelucht melden dat het gelukt is, vandaag leeft hij dus nog.
En stiekem doe ik zelf nog een klein schietgebedje omhoog: ‘Jeroen, o lieve Jeroen, waar je ook bent: hou deze jongen alsjeblieft tegen!’

Het verhaal van Jeroen staat hier:
http://www.annavanpraag.nl/2011/08/brief-naar-jouw-hemel/