Hija de la luna

Middenin de nacht gaat het licht aan. Dat is best wel eng als je man ergens in Afrika zit en je kinderen altijd slapen als marmotjes. Ik zit meteen rechtop in bed.

Maar het is de maan die recht door het open slaapkamerraam naar binnen schijnt, zo fel dat je erbij zou kunnen lezen. Dat heb je hier dus: inktzwarte sterrennachten – of juist feeëriek blauwverlichte bergen.

Poppenschooltje

Hijo de la luna speelt de oudste dochter al de hele zomer op de piano. Het galmt door het huis en waaiert uit over de patio. Ik kan de beginakkoorden bijna niet meer horen. Drie maanden zomervakantie is lang, voor ons allemaal. Zeker nu de augustusfeesten voorbij zijn, de laatste zomergast vertrokken. De dagen worden alweer korter, maar alles is nog steeds zinderend heet. Te warm voor veel kleren, voor uitgaan, voor de stad, eigenlijk ook om te schrijven maar ik wil zo graag.
Wat was het voor maan vannacht? Het is alweer nacht als ik het opzoek in mijn eigen boek over wicca. Buiten op de patio spelen de jongste twee, eindelijk in beweging gekomen nu de slome hitte zakt. Veel te laat natuurlijk, maar ach, maar het ziet er zo betoverend uit: poppenschooltje in blauw licht.

Heksenkring

De maan van augustus is de maan van wijsheid en nieuwe inzichten, zie ik. Hm, een paar slimme inzichten voor mijn boek kan ik wel gebruiken – eigenlijk vooral dat ik weer snap waarom ik schrijf.
Maar ja, om zaken te doen met de maan moet je een heksenkring maken, met kaarsen en een mes enzo, een enorm gedoe.
Op dat moment komt Chaia binnen, helemaal moe en mellow. Chaia is mijn kattekopje en leesmonstertje, die altijd even kritisch is, vooral op mij – maar ze is ook  met een enorme blauwe maan geboren. ‘Mam,’  zegt ze, ‘ik heb vandaag je laatste boek nog eens gelezen en weet je? Ik vond het echt opvallend goed geschreven. Het wordt beter hoe vaker je het leest.’
En weg is ze weer.
Ha, daar kan geen enkel heksenritueel tegenop!