On the road again

We zijn net met ons gezin die Volvo-reclame.

Terwijl overal alle vakanties aflopen, laden wij de Landrover vol met matrassen, kussens, de tafel en de stoelen, boeken, een fluitketel en zelfs een schemerlamp. Om dat allemaal ergens anders aan zee weer uit te laden.

Bob Marley

Het lijkt even alsof we weer echte reizigers zijn die in een auto wonen.
Dat komt ook door de surfers. In mijn belachelijk sportieve gezin hebben we een windsurfer, twee kitesurfers en een boardsurfer (en dat ben ik allemaal niet). Dus belanden we algauw op heerlijk anarchistische plekken waar alle mannen lang haar hebben en overal tattoos. Die mannen zijn ook allemaal gebruind en gerimpeld door de zon alsof ze nooit hoeven te werken, ze luisteren naar Bob Marley en eten cereals voor het ontbijt. Er is er altijd wel eentje met een gitaar en er horen meisjes bij in minjurkjes met strandhaar en O Neill bikini’s. Er is vaak ook een papegaai, een aap of een ander raar beest. Dit kan overal ter wereld zijn en mijn familie gaat er soepel in op.

Pura vida

Maar Portugal is Afrika niet. Dus als het woord ‘wildkamperen’  valt, mompel ik iets over een warme douche. En over die leuke restaurantjes overal met lekker Portugees eten, de loungebars met oesters een stukje verderop. Het komt vast door het pura vida dat we nu hebben op de berg, maar ik heb zo’n flaneerzin, ik droom zelfs dat ik dans op een groot feest met mooie kleren aan.
‘Weet je wel wat die warme douche kost?’ zegt Ilco nog, het kampvuur al in zijn ogen.
En later: ‘Het is niet te geloven wat een shotje wifi met jou doet.’
Best genant. Maar ja, anders kon ik nooit dit stukje schrijven natuurlijk.