Puppy love

‘Wat voel ik me opeens oud,’  zegt Marije die vroeger altijd op onze kinderen paste. ‘Dat je die meisjes achterlaat in het holst van de nacht, helemaal dressed up to party, en dat je dan zelf gewoon naar je bedje gaat.’

Het is dorpskermis en ik heb mijn twee oudste dochters al twee dagen niet gezien want dat is uitgaan in Spanje: in je mooiste jurkje, en op je hoogste hakken de hele nacht rondhangen bij de botsauto’s met vriendinnetjes.
En met vriendjes natuurlijk, maar daarover krijgt zelfs de oppas amper iets te horen. De meiden zijn inmiddels zo oud als zij was toen ze voor het eerst bij ons kwam, in Nederland -en zijzelf is bijna zo oud als ik toen.

Jezustypes

Gelukkig hebben Marije en ik elkaar nog om over jongens te roddelen – zoals we eigenlijk al jaren doen.
Op de dorpskermis waar we nu samen met Dunya naar toe gaan, komt de jaarlijkse Mariaprocessie voorbij en Marije bestudeert de fanfare: ‘Even uitchecken of er nog leuke jongens in uniform tussen zitten.’
‘Echt niet!’
‘Hm, ik vind mariniers enzo altijd wel sexy. Dat gemillimeterde haar.’
‘Nou nee, doe mij maar lang,’  zeg ik. ‘Hippie. Jezustypes.’
‘Of van die hiphopjongens. Met niet teveel blingbling.’
‘Kan. Surfdudes.’
‘Mwah. Muzikanten?’

Krukjes

Dan ineens bemoeit Dunya zich met het gesprek. Alsof ze twintig is in plaats van amper tien, verkondigt ze: ‘Jongens moeten een heel  glad gezicht hebben zoals de elf Legolas. Maar dan met korter haar en gewone oren. En lange wimpers. Eigenlijk precies zoals… Ivan.’
Ze begint te rennen, want daar is hij: haar novio, nu al zeker twee jaar. Zijn hele gezicht licht op als hij mijn dochter ziet en zij sleurt hem op haar beurt meteen de kleine botsautootjes in, terwijl ze zichzelf met een profi gebaar het stuur toe-eigent en hij al even routineus zijn hand om leuning achter haar legt.
Vertederd zitten Marije en ik op de kleine plastic krukjes langs de kant toe te kijken. Heel moederlijk ineens.