Take a ride in the sky

Roze wolken, ik heb ze nooit begrepen. Of nou ja, ik zit er zelf nooit op. Niet als het over kindjes gaat.

De verhalen van mijn pasbevallen vriendin vervullen me met huiver. O ja, ik weet het nog: hoe zwaar en hoe veel. Kinderen zijn een soort vampiers, ze zuigen enorm veel energie uit je. Ook als ze groter worden. Ieder kind plaatst zichzelf in het midden van het universum en dat is supervermoeiend. Zeker als je zelf ook nog interessante creatieve dingen wil doen zoals boeken schrijven. In plaats daarvan ben je ineens huisvrouw, taxichauffeur enzovoort (terwijl, ik ben een waardeloze schoonmaker en ik hou helemaal niet van autorijden).

Brandende stoelen

Daarom ben ik vandaag enorm verbaasd over mezelf. De setting is deze: een kokendhete auto, veertig graden buiten,, brandende stoelen die pijn doen aan je blote benen. Om mij heen drie kibbelende meisjes: eentje moet naar brommer-rijles, eentje moet naar een vriendin en nummer drie moet mee naar de supermarkt vindt ze zelf (om mijn karretje vol te laden met vieze kaasjes, chips en veel te duur ijs dat al gesmolten is voor je thuis bent). Zelfs de wind door het open raam is te warm en al na vijf minuten is iedereen zweterig en heeft dorst (en nee, ik ben niet zo’n moeder die dan een fles water tevoorschijn tovert).

Liefdesliedjes

De middelste regelt zoals altijd de muziek en ze heeft nu Earth Wind & Fire ontdekt. Yes! Even niet die hysterische Rihanna.
Misschien komt het door de liefdesliedjes, ik word altijd blij van Earth Wind & Fire. Hoe dan ook, er is geen enkele aanleiding voor, maar plotseling word ik overvallen door een verpletterende golf van -nou ja- liefde. Die om water zeurende, zweterige, ruziënde meisjes om me heen, wat zijn ze eigenlijk onweerstaanbaar leuk! Als ik ze had kunnen bedenken, dan waren ze precies zoals ze nu zijn. All your dreams will come true right away, zingt EW&F – en dit zijn er alvast drie, zomaar bij mij in de auto!