Trommelaars, vikings en zigeuners

De trommelaars vullen de hele dorpsstraat en de fakkeldragers moeten echt oppassen dat er geen omstanders vlam vatten.
Maar dan komt vanuit de tegenovergestelde richting een andere stoet aan. Gekleurde lichten, een disco-auto en vikings. Vikings???

Bloem wordt ‘s avonds gebeld door haar vriendin: of ze fakkeldrager wil zijn. Iets met trommels, met de dorpsfeesten van augustus. Nu? Ja nu. Of nee, toch over een uurtje. Of over twee uurtjes.

Hoezo crisis?

Als we Montefrio in komen is het een uur of elf ‘s avonds en idioot druk. Hoezo crisis? Alle terrassen zitten vol, de tafels bijna doorbuigend onder enorme maaltijden van gefrituurde vis en slappe patat.
Er speelt een orkest stukken uit Carmen op het pleintje, de kwaliteit is hoog.
De trommelaars komen pas na middernacht omlaag vanuit het kasteel dat boven Montefrio uit torent, inderdaad begeleid door meisjes in het zwart met fakkels in hun handen. Een enorm gezelschap! Ik herken Eva van de b&b, haar man, en ook de directeur van het kledingfabriekje. Hoe kunnen die allemaal ineens zo waanzinnig goed drummen? En waar komen die Braziliaanse dansers vandaan?

Circusmannen

Vooral de zigeuners vinden het geweldig, ik heb er nog nooit zoveel bij elkaar gezien. Van die getatoueerde circusmannen met lange haren, groezelige kinderen op hun schouders waarvan je niet ziet of het jongens of meisjes zijn. Wild dansend volgen ze de stoet, het houdt nooit meer op. Zelfs de dromerige Bloem zie ik in een soort hypnose raken.
En dan gebeurt het dus, die bizarre botsing met een andere stoet: mannen en vrouwen met helmen met koeienhoorns, gekleed in dierenvellen, geschminkt, op stelten. Even wordt de chaos compleet als trommelaars, vikings en zigeuners samengeperst worden in de smalle straten van Montefrio. Is er eigenlijk politie, afgezien van het strenge vrouwtje dat altijd zo kwistig parkeerbonnen uitdeelt?
Maar dan begint in de verte een gigantische bigband die alles overstemt In the mood te spelen en de vikings op stelten stormen er dansend op af.

‘Ik ga steeds meer houden van dit dorpje, er steeds meer wortelen,’  zegt Ilco. Maar ikzelf ben als ik heel veel later in bed lig nog steeds vooral verbijsterd.