Met een brok in mijn keel

In geen enkel ander land zijn ze zo aardig. Als we op een strandje zijn, vraagt Ilco onze buurman of hij zijn nog brandende kooltjes mag gebruiken om een soepje te maken. ‘Wat vreselijk jammer,’ roept de man uit, ‘dat wij net gegeten hebben – anders hadden we met elkaar kunnen eten!’ En vervolgens geeft hij ons een schaal rijst met saus, drie gegrilde vissen, een tas vol fruit en twee flessen cola. ‘Dan is het toch een beetje alsof we samen eten.’

Bovenstaande scene komt direct uit mijn Afrikablog en speelde zich een kleine vijf jaar geleden af. Na de lange woestijntocht, de beeldschone maar super afstandelijke stammen van Ethipië en de ijskoude nacht op de berg van Moses in Egypte moesten we 32 loketten langs (lees ik, ik was het gelukkig vergeten) om Afrika uit te komen.
En toen belandden we dus in een oase van schoonheid, lekker eten en vooral gezelligheid. Nog een citaat: ‘Voor de deur is de hele nacht een parade van auto’s met de stereo op tien. Het wemelt van de kinderen die op straat met Bloem en Chaia klapspelletjes doen (‘Nul voor de jongens, tien voor de meisjes… tik de grond, everybody sexy kont!’ zingen ze ze argeloos na).  Het hoogtepunt is een treintje, zo’n ding als ook door Madurodam rijdt. Het heeft discolichten en keiharde Arabische muziek en het is ontroerend om te zien hoe al die grote mannen en vrouwen enthousiast zitten te klappen op de kleine bankjes.

Het betere shoppen

Soms lees ik het nog wel terug. Hoe leuk het was om tamarindesiroop te drinken bij de waterdrager met zijn belletjeskostuum. Hoe geweldig die ene ijssalon was waar ze alleen maar vanilleijs met verse pistachenootjes verkochten, maar waar de mensen buiten al in de rij stonden. Burka’s schoven er voor open en stonden hartstochtelijk te likken naast hippe christenmeisjes. Hoe ‘s avonds overal op straat vlees werd geroosterd en mannen erbij zaten te zingen en te trommelen met een waterpijp erbij.  Of over het betere shoppen: eindeloos verdwalen op een markt die aan de  Fata Morgana in de Efteling deed denken. Perzische tapijten, eindeloos veel zilveren sieraden (de droom van elk meisje), olijvenzeep, kruiden, parfum, hele honingraten en de allerlekkerste shawarma, een wirwar van geur, smaak en glinster.

Het lukt me niet .
Ik kan niet doorlezen  zonder brok in mijn keel. Jordanë. Syrië. Nog maar zo kort geleden. Ik zoek een foto van Ilco om bij dit blog te doen, maar wat ik vind is nog meer van het fijne – en ondertussen de hele tijd een andere foto op mijn netvlies waarvan ik wilde dat ik hem nooit had gezien, die van de in hun slaap vergaste kinderen.
21 september is de internationale dag van de vrede. Go go MasterPeace, iets belangrijkers is er niet.